ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Επιτάφιος χωρίς Ανάσταση

(Β΄ Μέρος)

«Έχει αποτύχει σύμπασα η αριστερά»

Διονύσης Σαββόπουλος

Μετά τη μεγάλη «προδοσία» της κυβέρνησης Τσίπρα, τα κάθε είδους αριστερά γκρουπούσκουλα, από το ΚΚΕ μέχρι τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και την Ανταρσύα, υπόσχονται απλώς πως αυτοί θα τα κάνουν καλύτερα από τον ΣΥΡΙΖΑ και θα πραγματοποιήσουν επιτέλους τα «οράματα» της Αριστεράς. Δυστυχώς, δε, ακόμη και η λεγόμενη πατριωτική Αριστερά συμμετέχει εν πολλοίς στο ίδιο φαντασιακό, χωρίς να μπορεί να διακρίνει τις βαθύτατες αντιφάσεις ανάμεσα στην ελληνική αριστερή ιδεολογία και τον πατριωτισμό, ως πρόταγμα, με αποτέλεσμα να τσουβαλιάζεται εύκολα από την κυρίαρχη εθνομηδενιστική Αριστερά. Χαρακτηριστικές υπήρξαν οι περιπτώσεις του δημοψηφίσματος και προσφάτως του προσφυγικού. Και στην πρώτη περίπτωση τσουβαλιάστηκαν από τον Τσίπρα, και στη δεύτερη από τη Μέρκελ.

Σύσσωμη η Αριστερά συνεχίζει, ακόμη και σήμερα, να διεκδικεί το ψευδεπίγραφο ΟΧΙ του δημοψηφίσματος ως «έκφραση του αντιστασιακού ήθους των Ελλήνων», αρνούμενη να κατανοήσει πως σε αυτό συμπυκνωνόταν όλο το σύστημα της μεταπολιτευτικής εξαπάτησης. Μια ευημερία και ένα κοινωνικό κράτος οικοδομημένα πάνω στον παρασιτισμό και ένας λαός που είχε ξεμάθει να παράγει –ακόμα και οι λίγοι εργάτες στα εργοστάσια έχουν αντικατασταθεί σε μεγάλη κλίμακα από Αλβανούς και Πακιστανούς– δεν ήταν και δεν είναι ικανός για μια πραγματική ανατροπή. Διότι αν το ΟΧΙ δεν ήταν ψευδεπίγραφο και ψευδοαγωνιστικό, αυτό θα σήμαινε πως η ελληνική Αριστερά και ο ελληνικός λαός θα ήταν έτοιμοι για μια επαναστατική ανατροπή, όπου κι αν έβγαζε αυτή. Όμως, οι Έλληνες και η ύστερη μεταπολιτευτική Αριστερά δεν εκφράζονται από τον Κουτσούμπα ή από τον Λαφαζάνη, φιγούρες που έρχονται από το ιστορικό παρελθόν της, αλλά από τον Αλέξη Τσίπρα. Πρόκειται για μια Αριστερά των ψευδο-αγώνων, τύπου καταλήψεων στα πανεπιστήμια και τα σχολειά, που στην πραγματικότητα γίνονταν χωρίς αντιπάλους και χωρίς κόστος, μια αριστερά των μπαρ και των ουζάδικων, της οποίας το φαντασιακό είναι βαθύτατα διαποτισμένο από τις αξίες της Δύσης και της κατανάλωσης. Η ελληνική Αριστερά, αλλά και ο ελληνικός λαός, σαράντα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, έχουν εμποτιστεί βαθύτατα από τις αξίες της Δύσης, και μάλιστα με παρασιτικό τρόπο και σε καμία περίπτωση δεν επρόκειτο να τις εγκαταλείψουν. Από το ευρώ και την ευρωζώνη θα φύγουν μόνο αν τους διώξει ο Σόιμπλε! Έστω κι αν αρέσκονται στις ιερεμιάδες του Καζάκη.

Αν οι Έλληνες και η Αριστερά, στην πλειοψηφία τους, διαπνέονταν από αντιστασιακό ήθος, αυτό δεν θα το εξέφραζαν ψευδεπίγραφα σε ένα χωρίς νόημα δημοψήφισμα, αλλά θα είχαν αντιμετωπίσει στοιχειωδώς την κατοχή της Κύπρου και τις τουρκικές προκλήσεις επί σαράντα χρόνια. Το αντιστασιακό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος ήταν «γιαλαντζί» αντίσταση και αυτό φάνηκε περίτρανα στη συνέχεια. Η «κωλοτούμπα» που ακολούθησε ήταν οργανικό κομμάτι αυτού του «υπερήφανου» ΟΧΙ και όχι αντιστροφή του και την έκαναν και οι ίδιοι οι Έλληνες ψηφοφόροι μαζί με τον Τσίπρα. Γι’ αυτό εξάλλου και στις εκλογές που ακολούθησαν τον ξαναψήφισαν. Όχι παρά τη μεταστροφή του αλλά ακριβώς γιατί την πραγματοποίησε. Γι’ αυτό και όσοι δεν τον ακολούθησαν, ο Λαφαζάνης και η Κωνσταντοπούλου, έμειναν εκτός Βουλής. Διότι αυτή η μεταστροφή εξέφραζε τη βαθύτερη ουσία αυτής της ελληνικής Αριστεράς στις συνθήκες της μεταπολίτευσης.

Σήμερα, πάλι, διαβάζω και ακούω από αυτή την Αριστερά –και όχι μόνο– πως «η στάση των Ελλήνων στο προσφυγικό αποτελεί απόδειξη των αντιστασιακών ανακλαστικών των Ελλήνων», άποψη που εκφέρεται από το ΚΚΕ, την ΛΑΕ, την Ανταρσύα, τον «Δρόμο της Αριστεράς» κ.ο.κ., και διαπιστώνω για μια ακόμα φορά πόσο βαθιές είναι οι ρίζες αυτής της «αριστερής» διεθνιστικής φενάκης.

Διότι, στην πραγματικότητα, η σύμπτωση της Μέρκελ και των… Antifa/«αλληλέγγυων», πάνω στο θέμα του μεταναστευτικού/προσφυγικού, αποτελεί απόδειξη ακριβώς της ταύτισης των απόψεων Αριστεράς και Δεξιάς – ο καθένας από τη σκοπιά του! Η Μέρκελ ξεκίνησε τη διαδικασία διότι οι Γερμανοί βιομήχανοι, όπως δήλωσε η Ένωσή τους, χρειάζονται πέντε εκατομμύρια εργατικά χέρια και χρησιμοποίησε την ελληνική Αριστερά και την Τασία για να υλοποιήσει τη «no borders» ιδεολογία της. Ωστόσο, επειδή είναι υποχρεωμένη να παίρνει υπόψη της και τις αντιδράσεις των ψηφοφόρων της, αφού είχε ήδη αποσπάσει 1.200.000 πρόσφυγες ως φθηνό εργατικό δυναμικό, έκλεισε εν συνεχεία τα σύνορα. Και έτσι έμεινε ο ΣΥΡΙΖΑ, οι «αλληλέγγυοι», το ΚΚΕ, και η Ανταρσύα να συνεχίζουν τον αγώνα εναντίον κάθε… μορφής συνόρων! Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως είχαν κάνει και με το δημοψήφισμα, τσουβάλιασαν και πάλι όλη τη «διαφωνούσα» Αριστερά με την ευκαιρία του μεταναστευτικού. Μια και δεν μπορούσαν να το κάνουν πλέον στο πεδίο των μνημονίων, όπως το είχαν κάνει το καλοκαίρι του 2015, το έκαναν εκεί που έχουν μάθει και «ξέρουν» τη δουλειά. Στο πεδίο του πολιτισμικού φιλελευθερισμού και των ανοικτών συνόρων της Χριστοδουλοπούλου. Έτσι μπορεί να έχασαν την κοινωνία, ξανακέρδισαν όμως… τα Εξάρχεια.

Αντί λοιπόν οι «διαφωνούντες» Αριστεροί να κατανοήσουν πως το προσφυγικό αποτέλεσε ένα εγχείρημα γερμανικής έμπνευσης και ένα ακόμα βήμα για τη μεταβολή της χώρας μας σε έναν πολυπολιτισμικό χυλό χωρίς ταυτότητα, έναν απλό συνοριακό χώρο, επιμένουν και προτάσσουν τα αυτονόητα ανθρωπιστικά ανακλαστικά των Ελλήνων. Όμως, άλλο ζήτημα ο αυτονόητος ανθρωπισμός σε ατομικό επίπεδο και άλλο το σοβαρότατο πλήγμα που υπέστη η χώρα στο συλλογικό εθνικό επίπεδο.

Δυστυχώς, λοιπόν, και αυτή η πατριωτική Αριστερά δοκιμάστηκε τρεις φορές μέσα σε ενάμιση χρόνο: τόσο απέναντι στην προοπτική ανόδου στην εξουσία ενός τυχοδιωκτικού και εθνομηδενιστικού σχήματος όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο και στήριξε μετά μανίας, όσο και στο ψευδεπίγραφο δημοψήφισμα και, τέλος, στο προσφυγικό. Όλα αυτά καταδεικνύουν πως ο ομφάλιος λώρος που τους συνδέει με αυτή την Αριστερά είναι πολύ ισχυρότερος από εκείνον που τους συνδέει με την πατρίδα τους, γιατί διαφορετικά θα είχαν φροντίσει να κόψουν τελεσίδικα τον πρώτο και να παύσουν να ορίζονται ως «αριστεροί πατριώτες», έκφραση που αποτελεί, για τη σημερινή Ελλάδα, μια πραγματική contradictio in terminis.

Αν, όμως, είναι αλήθεια πως η διαδρομή μέσα από την Αριστερά ήταν ίσως απαραίτητη για να μπολιαστεί ο ελληνικός πατριωτισμός με ένα εναλλακτικό όραμα μιας κοινωνίας περισσότερο ελεύθερης και εξισωτικής, είναι εξίσου αλήθεια ότι και η ρήξη με αυτήν αποτελεί μια αποφασιστική προϋπόθεση για την επαφή με το λαϊκό σώμα και τον αυθόρμητο πατριωτισμό του.

Κατά συνέπεια, δεν μπορεί να υπάρχει οποιαδήποτε πολιτική προοπτική για μια εναλλακτική πρόταση απέναντι στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, που έχει μεταβάλει τη χώρα μας σε αποικία χρέους, εάν αυτή δεν βυθίσει τις ρίζες της στην παράδοση και το παρελθόν της κοινωνίας μας, τις κοινότητές της, τη γλώσσα της, τη θρησκεία της – ακόμα και για εκείνους που δεν πιστεύουν σε θρησκεία. Γι’ αυτό πρέπει να υπάρξει μια οριστική και τελεσίδικη ρήξη με την Αριστερά και ό,τι αυτή εκπροσωπεί.

Καθόλου τυχαία, άλλωστε, στην Ελλάδα, ακριβώς γιατί η κοινωνία μας δεν ανήκει στην αποικιοκρατική Δύση αλλά υπήρξε αποικιοκρατούμενη με παρασιτικό τρόπο (δηλαδή οι μεταπράτες μεγαλοαστοί και οι ελιτ ένιωθαν ταυτισμένοι με τους… αποικιοκράτες), αυτά τα φαινόμενα έπαιρναν πάντα παροξυστικό χαρακτήρα. Διότι, στη Δύση, ο ριζοσπαστισμός της Αριστεράς πατούσε στην πραγματικότητα της αντίθεσης με έθνη ιμπεριαλιστικά και θρησκείες επεκτατικές (καθολικισμό ή προτεσταντισμό), που ήθελαν να επιβληθούν στο σύνολο του πλανήτη. Στον Τρίτο Κόσμο, η Αριστερά, όπου επιβίωσε και κυριάρχησε, όπως στην Κίνα ή το Βιετνάμ, «εθνικοποίησε» τον μαρξισμό και ηγεμόνευσε στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Στην Ελλάδα, μια Αριστερά παρασιτικά εξαρτημένη από τη Σοβιετία, αρχικώς, και από τη Δύση μετέπειτα –γενικότερα από τον δυτικό διαφωτισμό και «προοδευτισμό»– παρήγαγε τα εκτρώματα του 1922, όταν στράφηκε ενάντια στον ίδιο της τον λαό, στη Μ. Ασία και την Α. Θράκη, συμμαχώντας με τους γερμανόφιλους βασιλικούς· της συνηγορίας υπέρ του βουλγαρικού επεκτατισμού στο Μακεδονικό· της υποστήριξης του σχεδίου Ανάν, εσχάτως, και του ιστορικού εθνομηδενισμού. Και εάν, στη διάρκεια της Κατοχής, ηγήθηκε του εθνικο-απελευθερωτικού αγώνα, αυτό έγινε στην πραγματικότητα παρά την κυρίαρχη ιδεολογία της και διότι οι λεγόμενες «αστικές δυνάμεις» ήταν ακόμα πιο ξενόδουλες. Εξ ου και η σύγκρουση με τον Βελουχιώτη και η οικτρή συνέχεια του Εμφυλίου. Το ίδιο έγινε και όταν στην Ελλάδα υποστήριζε τον αντιαποικιακό αγώνα της Κύπρου, από τον οποίο απείχε η κυπριακή αριστερά! Γι’ αυτό και, σχεδόν φυσιολογικά, σήμερα, έχει επιστρέψει, στη συντριπτική της πλειοψηφία, στον εθνομηδενισμό ή στον ιδιότυπο «τροτσκισμό» του ΚΚΕ.

Ξεπερασμένη πλέον στον καπιταλιστικό κόσμο και ιδιαίτερα παρασιτική στον ελληνικό κόσμο. Τί χρεία έχομε λοιπόν αυτής;

Αυτή τη Μεγάλη Παρασκευή η ελληνική Αριστερά κατεβαίνει στον τάφο χωρίς καμία προοπτική Ανάστασης. Ο ελληνικός λαός θα αναστηθεί, όπως πιστεύουμε και ελπίζουμε, χωρίς αυτή την Αριστερά – απορρίπτοντας τον πολιτισμικό υπερκαπιταλισμό της δυτικής Αριστεράς και τον εθνομηδενισμό της ελληνικής· για να το πράξει, θα πρέπει επίπονα, βασανιστικά, να την κερδίσει αυτή την Ανάσταση μέσα από ένα νέο όραμα εκσυγχρονισμού της παράδοσής του.

Σε μια στιγμή που κόμματα και κομματίδια φυτρώνουν σαν μανιτάρια, από τη Ζωή έως τον Μπαλτάκο –και στην αμέσως επόμενη περίοδο, μετά την αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ, θα πολλαπλασιαστούν στο άπειρο–, έχει ανοίξει η ιστορική περίοδος για ένα πατριωτικό δημοκρατικό κίνημα. Μόνο που, για να συγκροτηθεί αυτό, απαιτείται μία μεγάλη σύνθεση: η σύνθεση ανάμεσα στον πατριωτισμό και την ιστορικότητα του ελληνισμού με τις κοινωνικές αξίες που κάποτε εκπροσώπησε, έστω και στρεβλά, η Αριστερά.

Για να πάρει, όμως, σάρκα και οστά ένα τέτοιο εγχείρημα, πέρα από τη συνειδητοποίηση των ανθρώπων –και εκείνη των πολιτικών στελεχών των προερχόμενων από την Αριστερά φαίνεται να καθυστερεί τραγικά–, απαιτείται η ανάδειξη και ενός νέου πολιτικοκοινωνικού υποκειμένου που θα εκφράζει και θα εκπροσωπεί μια τέτοια σύνθεση: Όταν οι τριάντα χιλιάδες νέοι που μαθαίνουν παραδοσιακό χορό και μουσική στην Κρήτη θα αποφασίσουν, –τουλάχιστον ένα κομμάτι ανάμεσά τους– πως είναι καιρός να διαμορφώσουν και ένα αντίστοιχο πολιτικό πρόταγμα. Όταν οι δεκάδες χιλιάδες των νέων που έλκονται από τον αντιεξουσιαστικό λόγο και πιθηκίζουν τα αμερικάνικα πολιτισμικά πρότυπα αποφασίσουν –έστω ένα μέρος τους– πως είναι ανάγκη να δουν με υπερηφάνεια τη δική τους παράδοση ως υπέρτερη εκείνης του… Prince. Όταν οι δεκάδες χιλιάδες νέοι, συχνά πληβειακής καταγωγής, που παραμυθιάζονται από την ψευδοπατριωτική φρασεολογία της Χ.Α., κατανοήσουν πως, σε αυτόν εδώ τον τόπο, ο αληθινός πατριωτισμός συμβαδίζει πάντα με τη δημοκρατική παράδοση. Όταν οι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που πασχίζουν να είναι τίμιοι και συνεπείς στη δουλειά τους και αγαπάνε την πατρίδα τους, χωρίς να είναι κολλημένοι σε ιδεολογίες και κόμματα, αποφασίσουν να μεταφέρουν και σε πολιτικό επίπεδο αυτό που κάνουν στη ζωή τους…

Όταν όλοι αυτοί αρχίσουν να κινούνται, τότε θα αναδειχθεί και το κοινωνικοπολιτικό υποκείμενο αυτού του μεγάλου μετασχηματισμού που δεν θα κουβαλάει μαζί του τις αμαρτίες και τις αγκυλώσεις του παρελθόντος, και θα μπορεί να ενστερνιστεί ένα όραμα πατριωτισμού, κοινωνικής δικαιοσύνης, οικολογίας, άμεσης δημοκρατίας, παραγωγικής ανασυγκρότησης και πολιτισμικής αναγέννησης. Όλα αυτά μαζί. Και όσο εάν, στο άμεσο μέλλον, φαίνεται πως, μετά την κατάρρευση της Αριστεράς, έχει έλθει η ώρα της Δεξιάς σε όλες της τις εκδοχές, εν τούτοις είμαστε βέβαιοι πως, στην Ελλάδα, η παράδοση αυτού του τόπου εναγώνια θα σπρώχνει και στην αναζήτηση αυτού του νέου οράματος. Γιατί η ψυχή του ανθρώπου έχει ανάγκη να μπορεί να πετάξει στο όραμα και τον μετασχηματισμό. Τι σπουδαιότερο μήνυμα εξάλλου, αυτές τις μέρες, από εκείνο του μετασχηματισμού της Ανάστασης. Ας αφήσουμε λοιπόν πίσω μας τελεσίδικα τα παρωχημένα σχήματα και ιδεολογίες και ας δούμε την Ανάσταση συνυφασμένη με μια νέα οραματική σύνθεση στον κόσμο, αλλά προπαντός στη χώρα μας.

Υ.Γ. Επειδή κάποιος αναγνώστης σχολίασε το πρώτο μέρος του άρθρου μου και υπηρξε σχετική απάντηση από μέρους μου, που μάλλον αφορά και στο δεύτερο μέρος, ή ίσως ακόμα περισσότερο αυτό. Γι αυτό αναπαράγω το σχετικό σχόλιο και την απάντησή μου εδώ. (1η Μαϊου 2016)

Mήπως ο κ. Καραμπελιάς θα πρέπει να κάνει κάποτε την αυτοκριτική του; Γιατί αυτό που κατηγορεί, δεν είναι η “αριστερα”, αλλά ο ίδιος του ο εαυτός! Ο κ. Καραμπελιάς, που τώρα παριστάνει τον τιμητή των πάντων, δεν ήταν, που τη δεκαετία του ’80 ήταν τακιμιασμένος με τους αναρχοαυτόνομους, (όπως λεγόντουσαν τότε), και είχε το σύνθημα “το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του”; Το 1990, δεν είχε στηρίξει του Οικολόγους-Εναλλακτικούς, που λέγανε τα Σκόπια “Μακεδονία”; Η μήπως νομίζει ότι έχουμε πάθει όλοι αλτσχάιμερ;

Όπως γνωρίζουν οι αναγνώστες της στήλης δεν απαντώ ποτέ σχεδόν σε σχόλια στα άρθρα μου.
Ωστόσο, επειδή το ζήτημα αφορά την ιστορία, που ιδιαίτερα οι νεότεροι δεν γνωρίζουν, αξίζει να υπενθυμίσουμε ορισμένα γεγονότα. Προφανώς λοιπόν ο σχολιαστής πάσχει όντως από κάποιο, μάλλον ιδιαίτερα επιλεκτικό, αλτσχάιμερ, στην καλύτερη περίπτωση, στη δε χειρότερη συκοφαντεί ανενδοίαστα. Διότι ο “κ. Καραμπελιάς”, από το… 1965, 19 χρονών τότε, συγκρούεται με τους Λαμπράκηδες, όπου ανήκε, πάνω στο Βορειοηπειρωτικό, και μάλιστα δημοσίως, σε Συνέδριο της ΕΦΕΕ. Από το 1970, διαφωνεί με την υπόλοιπη αριστερά για το Κυπριακό, υποστηρίζοντας την αυτοδιάθεση-ένωση, πριν μάλιστα το πραξικόπημα και την εισβολή των Τούρκων. Το 1980, συγκρούστηκε, αυτός και η Ρήξη, με τον αριστερισμό και τους αναρχικούς γύρω από τα εθνικά ζητήματα και την τρομοκρατία και γι’ αυτό μάλιστα υπέστημεν και τις επιθέσεις τους με μολότωφ στα ίδια τα γραφεία μας. Όσο για τους Οικολόγους-Εναλλακτικούς, ποτέ δεν έλεγαν τα Σκόπια “Μακεδονία”, όσο βρισκόμαστε εμείς εκεί, και μάλιστα η σύγκρουση με τον Τρεμόπουλο, τον Χρυσόγελο και τους λοιπούς, που δεν επαιρναν θέση ενάντια στους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, οδήγησε στη διάλυση αυτού του σχήματος.
Εμείς ανήκαμε στην “πατριωτική Αριστερά” από την εποχή της δικτατορίας, για πολλά χρόνια, έως το 1985, όσο θεωρούσαμε πως ανήκαμε ακόμα στον χώρο της αριστεράς. Αλλά η κριτκή μας στον μαρξισμό και τον “υπαρκτό σοσιαλισμό”, από εκείνη την εποχή, μας οδήγησε ήδη εκτός του “τόξου” της και αυτοχαρακτηριζόμασταν έκτοτε ως “εναλλακτικοί”, πέραν της κλασικής αντίθεσης αριστερά-δεξιά, και γι’ αυτό συμμετείχαμε στους Οικολόγους-Εναλλακτικούς, εκπροσωπώντας, μαζί με άλλους, την “εναλλακτική” πτέρυγα.
Γι’ αυτό, για να περάσουμε σε ένα ευρύτερο πεδίο, θεωρούμε πως, τριάντα χρόνια μετά τον απογαλακτισμό μας από την αριστερά -από την οποία θεωρούμε πως κρατήσαμε ό,τι καλύτερο είχε να δώσει, δηλαδή την κοινωνιοκεντρική της κατεύθυνση και μέριμνα-, είναι μάλλον αστείο να συνεχίζουμε να συζητάμε με όρους “πατριωτική αριστερά’ και άλλα συναφή. Η πατριωτική αριστερά αποτελεί προ πολλού “περυσινά ξινά σταφύλια” και η μόνη λύση είναι να κόψουν κάποιοι, όσοι αυτοχαρακτηρίζονται ως κοινωνιοκεντρικοί πατριώτες, τον ομφάλιο λώρο με αυτή την αριστερά, διατρέχοντας σε χρόνο ρεκόρ τα απαραίτητα στάδια γι’ αυτόν τον απογαλακτισμό. Διαφορετικά, θα τους προλάβει και θα μας προλάβει ο “πατριωτισμός” των χρυσαυγιτών… Εξάλλου, και σε χρόνο ρεκόρ, αποκαθηλώνεται τελεσίδικα η κυβερνώσα αριστερά. Ή τώρα λοιπόν ή ποτέ. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος για τους φίλους μας -ειλικρινείς και προπαντός άσπονδους- για να επιχειρήσουν τον μετασχηματισμό τους.
Αυτό -το γεγονός δηλαδή ότι θεωρούμε ήδη απελπιστικά καθυστερημένη οποιαδήποτε απόπειρα μεταστροφής με ρυθμούς αραμπά- και όχι καμιά εκδικητική ή ανταγωνιστική διάθεση, είναι εκείνη που μας κάνει να κριτικάρουμε, και μάλλον ήπια, δεδομένων των ευθυνών τους, όσους κινούνται στον χώρο της “πατριωτικής αριστεράς”. Δεν νιώθουμε εξάλλου ανταγωνισμό μαζί τους γιατί, εδώ και τριάντα χρόνια, έχουμε χωρίσει τα τσανάκια μας με την αριστερά και επομένως απευθυνόμαστε με διαφορετικό τρόπο στην κοινωνία. Απλώς πιστεύουμε πως, από όλες τις κατευθύνσεις του πολιτικού και ιδεολογικού φάσματος -και στη σημερινή φάση προνομιακά από την αριστερά, διότι αυτή έχει εισέλθει σήμερα σε υπαρξιακή κρίση-, θα αναδειχθούν δυνάμεις που επιθυμούν τη σύνθεση.
Στο παρελθόν, για παράδειγμα, είχαμε επιμείνει ιδιαίτερα, και συνεχίζουμε να το κάνουμε, στον χώρο της ορθοδοξίας, ως πολιτικό χώρο, εξ αιτίας της ανάδειξης του ρεύματος της νεο-ορθοδοξίας και της σύγκρουσης του μακαριστού Χριστόδουλου με τον Σημίτη. Εξ ου και η συνεργασία μας με τον Στέλιο Παπαθεμελή ή τη Χριστιανική Δημοκρατία, και η θετική στάση μας υπέρ του τότε αρχιεπισκόπου στη σύγκρουσή του με τον Σημίτη – και τον Πατριάρχη παρεμπιπτόντως.
Σε μια συγκυρία λοιπόν που αναπτύσσεται στην κοινωνία, και κατ’ εξοχήν σε ένα μεγάλο μέρος των πολιτών που προέρχονται από την αριστερά, ένα ρεύμα αμφισβήτησης των ξεπερασμένων ιδεολογιών του εικοστού αιώνα, θεωρούμε πως ο εγκλωβισμός σε μια συζήτηση περί “πατριωτικής αριστεράς” έχει χαρακτήρα οπισθοδρόμησης και καθόλου προωθητικό. Αποτελεί παράγοντα καθήλωσης των ιδεολογικών εξελίξεων σε ένα προηγούμενο στάδιο, προ ΣΥΡΙΖΑ, και ως εκ τούτου καθυστερεί αντί να επιταχύνει τις αναγκαίες ιδεολογικο-πολιτικές μετατοπίσεις.
Αυτό εξάλλου συνάγεται και από τη στάση όλων των ομαδοποιήσεων ή “ευαισθησιών” που κινούνται στον χώρο της “πατριωτικής αριστεράς” απέναντί μας. Προσπαθούν να αποφύγουν έναν οποιανδήποτε σοβαρό διάλογο και να μας αποκλείσουν, κατά το δυνατόν, από τον μικρο”χώρο” τους, τον οποίο ζηλόφθονα προσπαθούν να συντηρήσουν. Και αυτό σε πλήρη αντίθεση με μας που απευθυνόμαστε σε όλους τους ανθρώπους από όλο το πολιτικό φάσμα – πράγμα που γίνεται ξεκάθαρο τόσο από τα κείμενά μας όσο και από τις δεκάδες εκδηλώσεις που οργανώνουμε, με ανθρώπους προερχόμενους από όλους τους χώρους, αρκεί να μην είναι εθνομηδενιστές.
Εμείς θα συνεχίσουμε να είμαστε ανοικτοί προς όλες τις κατευθύνσεις, αλλά και να κριτικάρουμε ταυτόχρονα, όπου θεωρούμε αναγκαίο. Στο παρελθόν το ίδιο είχαμε κάνει και με τον μακαριστό Χριστόδουλο και με τον Στέλιο Παπαθεμελή και τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη και τον Τσοβόλα και τον Γλέζο και τον Σάββα Καλεντερίδη, δηλαδή με ανθρώπους που είχαμε συνεργαστεί. Πόσο μάλλον λοιπόν με όσους αρνούνται τη συνεργασία μαζί μας. Οποιαδήποτε συνεργασία διαφορετικών οντοτήτων προϋποθέτει καλούς λογαριασμούς. Είμαστε τόσο ανοικτοί ώστε απαντάμε και διαλεγόμαστε ακόμα και με ανθρώπους που μιλάνε για “αναρχοαυτόνομους”, ορολογία που αποκαλύπτει μάλλον κάποιες άλλες ρίζες!
Και μια ερώτηση στους αριστερούς φίλους μας. Πολλοί από αυτούς εκθειάζουν τον Κορνήλιο Καστοριάδη, ο οποίος, από τη δεκαετία του 1970, υποβάλλει σε σαρωτική και εκθεμελιωτική κριτική την αριστερά και τον μαρξισμό στο σύνολό του. Άραγε, αυτός είναι αποδεκτός ως δραστηριοποιούμενος στην Εσπερία, και ως ευρισκόμενος μακρυά από τις εγχώριες διαμάχες;
Γ.Κ.

ΠΗΓΗ http://ardin-rixi.gr/archives/198610

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΩΣ ΣΤΥΛΟΒΑΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ

Του Γιώργου Καραμπελιά

«Έχει αποτύχει σύμπασα η Αριστερά»
Διονύσης Σαββόπουλος

Εδώ και πολλά χρόνια υποστηρίζω πως η ιστορική αριστερά, τόσο στη Δύση όσο και στην Ελλάδα, έχει αποτύχει να προτάξει μια εναλλακτική λύση στον καπιταλισμό και αντίθετα έχει μεταβληθεί σε μια δύναμη που επιταχύνει την καπιταλιστική ολοκλήρωση. Η Αριστερά, προωθώντας την αποϊεροποίηση του κόσμου και της φύσης, την άρνηση της πατρίδας και του ριζώματος, την ισοπέδωση των φύλων και την παγκοσμιοποίηση την οποία βάφτισε διεθνισμό, αποδείχθηκε ο ισχυρότερος σύμμαχος του καπιταλισμού την εποχή της παγκοσμιοποίησης, παράλληλα με τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά.
Η Αριστερά προετοίμαζε ιδεολογικά –στην εκπαίδευση, στην κοινωνία, στο πεδίο των αξιών– αυτό που η νεοφιλελεύθερη Δεξιά ολοκλήρωνε στο πεδίο της οικονομίας. Γι’ αυτό και οι διαμαρτυρίες και οι κινητοποιήσεις της Aριστεράς, στο επίπεδο της κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής, ενάντια στον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό, είναι ατελέσφορες και ψευδεπίγραφες. Αντίθετα, είναι οι ίδιοι που έχουν προετοιμάσει την κοινωνία για την αποδοχή του οικονομικού φιλελευθερισμού, έχοντας αποσυνθέσει ιδεολογικά τα λαϊκά στρώματα και τις εθνικές ταυτότητες. Ο οικονομικός φιλελευθερισμός προϋποθέτειτον πολιτισμικό, δηλαδή η δεξιά χρειάζεται την αριστερά, για να μπορεί να κυβερνήσει και να εφαρμόσει τη στρατηγική της νέας τάξης πραγμάτων.
Για την κατεδάφιση της οικονομικής και δασμολογικής προστασίας των εθνών-κρατών, π.χ., και την ανάπτυξη της παγκόσμιας αγοράς, έπρεπε να προηγηθεί, ή τουλάχιστον να βαδίζουν παράλληλα, η ιδεολογική απονομιμοποίηση του πατριωτισμού και των «εθνικών συνόρων», την οποία προωθεί φρενιτιωδώς η αριστερά. Για να τείνει να μεταβληθεί ο στρατός σε επαγγελματικό, αποκομμένο από το ελληνικό έθνος, παρά την αυξανόμενη στρατιωτική παρουσία ενός διαχρονικά επιθετικού γείτονα, θα έπρεπε να έχει προετοιμαστεί το έδαφος από την δήθεν αντιμιλιταριστική αριστερά. Για να διαλυθεί η εθνική ταυτότητακαι να μπορεί η Ελλάδα να ενταχθεί απρόσκοπτα στους υπερεθνικούς οργανισμούς της Δύσης ως ημιαποικία, θα έπρεπε η «πρωτοπόρα» αριστερά να έχει αποσυνθέσει τους ίδιους τους πυλώνες της εθνικής ιδιοπροσωπίας, τη διαχρονία του ελληνισμού, τη σχέση του με την ορθοδοξία, τη συνέχεια της γλώσσας. Για να καταρρεύσει η δημογραφία της χώρας, θα έπρεπε να καλλιεργηθεί το μοντέλο μιας ακραίας ατομικής ανεξαρτησίας και των «δικαιωμάτων», να επιταθεί ο εθνομηδενισμός και η ολοκληρωτική συκοφάντηση των οικογενειακών δεσμών. (Ακόμα και σήμερα οι «πρωτοπόροι» Έλληνες σκηνοθέτες, τύπου Λάνθιμου και κομπανίας, έχουν σαν προνομιακό τους στόχο την οικογένεια –τον μόνο θεσμό που, παρά τα αρνητικά της, κράτησε τους Έλληνες ζωντανούς στην κρίση– και όχι αντίστροφα τη διόγκωση ενός ακραίου ατομισμού, που έχει καταστεί κυρίαρχος). Και όλα αυτά διότι, κατά βάθος, η ιδεολογία της αριστεράς δεν στρέφεται εναντίον του καπιταλιστικού φαντασιακού, αλλά αντίθετα ταυτίζεται μαζί του. Η ιδεολογία της σύγχρονης αριστεράς δεν είναι στην πραγματικότητα αντικαπιταλιστική αλλά υπερκαπιταλιστική.
Δηλαδή, επιθυμεί κατά βάθος τη διάλυση όλων των μη-καπιταλιστικών εμποδίων στην επέκταση του κεφαλαίου, την εποχή της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή της οικογένειας, του έθνους, της ιστορικής μνήμης, των συλλογικών ταυτοτήτων. Γι’ αυτό εξάλλου αυτή η αριστερά θα εγκαταλείψει, σταδιακώς, τα συλλογικά δικαιώματα και θα μετακινηθεί από το πεδίο των συλλογικών ταυτοτήτων σε εκείνο του ακραίου ατομικιστικού δικαιωματισμού. Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που –όπως τον περιγράφει με… λυρικούς τόνους ο Μαρξ στο Κομουνιστικό Μανιφέστο– αποσυνθέτει κάθε προηγούμενη ταυτότητα και την ίδια την ιστορία, έτσι ώστε να μπορεί να αναπτύσσεται απρόσκοπτα. Η σύγχρονη Αριστερά εκφράζει, περισσότερο και από τη Δεξιά, αυτό το καπιταλιστικό φαντασιακό, όσο και αν εμφανίζεται αντίθετη στις εκμεταλλευτικές εκφάνσεις του συστήματος. Γι’ αυτό και, στην Ελλάδα, στην εξουσία βρέθηκαν οι μικρότερες ομάδες αυτής της Αριστεράς, οι Πράσινοι(!), η ΑΚΟΑ (η περιβόητη ομάδα Μπανιά στην οποία ανήκαν ο Βούτσης, ο Φλαμπουράρης, ο Σκουρλέτης, ο Φίλης, η Φωτίου, ο Λάμπρου και τόσοι άλλοι), αυτό το κράμα Κολωνακίου και Εξαρχείων, το οποίο, παρότι απόλυτα μειοψηφικό πολιτικά, ήταν πανίσχυρο πολιτισμικά σε όλους τους κύκλους της διανόησης, των πανεπιστημίων, των ΜΜΕ.
Έτσι, λοιπόν, η απόπειρα διαφόρων απατημένων γκρουπούσκουλων της Αριστεράς να την νεκραναστήσουν στην «αγνότητά» της, μετά την «προδοσία» του Τσίπρα, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία, γιατί, όπως έλεγε και ο κάποτε Σαββόπουλος, «έχει αποτύχει σύμπασα η Αριστερά» και δεν νεκρανασταίνεται. Δεν μπορεί να μετασχηματισθεί αξιακά σε κάτι που να θυμίζει την Αριστερά των αρχών του 20ού αιώνα, διότι έχει μεταβληθεί ο ίδιος ο καπιταλισμός και η ίδια η ιστορική πραγματικότητα.
Η ιστορική Αριστερά, στη Δύση και τη Ρωσία, αποτέλεσε την έκφραση της αντίστασης των λαϊκών στρωμάτων και της εργατικής τάξης στον εθνικισμό και τον ιμπεριαλισμό των μεγάλων αποικιακών δυνάμεων, που χρησιμοποιούσαν τη θρησκεία και την πατριδοκαπηλία ως όπλα για την επιβολή τους στο πλανητικό επίπεδο.
Γι’ αυτό, και εκείνη η Aριστερά είχε σφραγιστεί από την αντιεθνικιστική και αντικληρικαλική προπαγάνδα. Δηλαδή, αντιστοιχούσε στην πρώιμη ανάπτυξη του ιμπεριαλισμού, που κυριάρχησε στον πλανήτη μέχρι τον Β΄ Π.Π. Από τότε και μετά, και ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του 1960, ο καπιταλισμός πέρασε σε μία νέα φάση, βαδίζει σταδιακώς προς την «καπιταλιστική ολοκλήρωση», την παγκοσμιοποίηση και την κυριαρχία των πολυεθνικών. Επομένως, το μεγάλο κεφάλαιο έχει την ανάγκη να διεισδύσει και να μεταβάλει σε κερδοφόρους και τους τομείς που στο παρελθόν διατηρούσαν μη καπιταλιστικά στοιχεία και έρχονταν από το παρελθόν της ανθρώπινης ύπαρξης. Η θρησκεία μεταβάλλεται σταδιακώς σε αναχρονισμό για το σύστημα και οι Εφέστιοι θεοί, οι εικόνες και τα καντηλάκια, που για χιλιάδες χρόνια έκαιγαν στο κέντρο της οικογενειακής ζωής, αντικαθίστανται από την τηλεόραση, όπως και οι εκκλησίες στα κέντρα των πόλεων αντικαθίστανται από τους ουρανοξύστες των εμπορικών κέντρων. Η οικογένεια πρέπει να διαλυθεί γιατί περιορίζει την επέκταση της κατανάλωσης, μια και όσο μεγαλύτερη και ισχυρότερη είναι, τόσο μικρότερη η κατά κεφαλήν κατανάλωση (πέντε άτομα σε μια οικογένεια καταναλώνουν πολύ λιγότερο από πέντε άτομα τα οποία ζουν κατά μόνας). Οι ταξικές συλλογικότητες μεταβάλλονται σε «αναχρονισμό» (κατάρρευση των συνδικάτων), τα δε εθνικά σύνορα και οι εθνικές ταυτότητες αποτελούν το μεγαλύτερο εμπόδιο στην επέκταση των πολυεθνικών. Κατά συνέπεια, το κεφάλαιο σε αυτόν τον νέο μεγάλο μετασχηματισμό (που βρίσκεται στον αντίποδα εκείνου του Πολάνυι) χρειάζεται την ιδεολογία αυτής της νέας Αριστεράς για να μπορέσει να επιβάλει την ηγεμονία του.
Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι η πρώτη μεγάλη επανάσταση αυτής της σύγχρονης Αριστεράς, ο Μάης του 1968. Ξεκίνησε από την συμπαράσταση σε αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες –της Αλγερίας, του Βιετνάμ, της Κούβας– και εξελίχθηκε, στις μητροπόλεις του καπιταλισμού, σε μια μεγάλη πολιτιστική επανάσταση. Μια επανάσταση η οποία, παρότι ξεκίνησε με την κριτική στις καπιταλιστικές αξίες (την αποξένωση κλπ), σε μια πρώτη ριζοσπαστική φάση της (ακόμα και ένοπλη ΡΑΦ, Ερυθρές Ταξιαρχίες, 17 Νοέμβρη), κατά τη δεκαετία του 1990, μετασχηματίστηκε σε μία «επανάσταση» καπιταλιστικού χαρακτήρα. Ο Κον Μπεντίτ και ο Γιόσκα Φίσερ, οι ηγέτες του ’68, έγιναν οι εκφραστές ενός επιτρεπτικού καπιταλισμού χωρίς όρια – απόλαυση χωρίς όρια, ναρκωτικά χωρίς όρια, κατάργηση των εθνικών ορίων και βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας, εν τέλει ένας αληθινά παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός.

Δηλαδή, την ίδια στιγμή που ο Ρήγκαν και η Θάτσερ ξεκινούσαν τη νεοφιλελεύθερη επανάστασή τους, η νέα Αριστερά προετοίμαζε ιδεολογικά τον δρόμο για την επικράτηση ενός πλανητικού… θατσερισμού! Διότι, επιτιθέμενοι, ήδη από τη δεκαετία του 1960, στις προκαπιταλιστικές αξίες και θεσμούς που εξακολουθούσαν να επιβιώνουν στον καπιταλιστικό κόσμο, άνοιγαν τον δρόμο ιδεολογικά και αξιακά στην επικράτηση του νεο-φιλελευθερισμού: Κάτω τα έθνη, οι θρησκείες, η οικογένεια, η διαφοροποίηση των φύλων, οι «δεσμεύσεις», ζήτω το ανεξάρτητο, αυτόνομο άτομο, χωρίς θεό και αφέντη (sans Dieu ni Maître). Μια πολιτιστική επανάσταση που έβλεπε τον εαυτό της ως δήθεν αντικαπιταλιστική ήταν, στην πραγματικότητα, υπέρ-καπιταλιστική, δηλαδή άνοιγε τον δρόμο για την εποχή που ο καπιταλισμός δεν θα εκμεταλλεύεται μόνο τους εργαζόμενους αλλά και θα διαμορφώνει τον ίδιο τον ψυχισμό ή, ακόμα-ακόμα, την ίδια τους τη φύση (η εποχή του μετανθρώπου).
Δεδομένων αυτών των εξελίξεων, η ιστορική Αριστερά έχει πλέον εξαντληθεί στις ίδιες τις προϋποθέσειςτης . Μαζί με τη Δεξιά, πασχίζει να εξαλείψει το ίδιο το ιστορικό παρελθόν και κάθε παράδοση που μας συνδέει με αυτό. (Στην γαλλική πρωτότυπη εκδοχή της, η «Διεθνής» διεκδικεί την πλήρη ισοπέδωση του παρελθόντος – Du passé faisons table rase¬– φράση που, καθόλου τυχαία, δεν υπάρχει στην ελληνική απόδοσή της από τον Βάρναλη). Εξάλλου, εκκινούν από μια κοινή ιδεολογική ρίζα, εκείνη του Διαφωτισμού, και προφανώς, στην Ελλάδα, είναι αυτή η εθνομηδενιστική Αριστερά που προσπαθεί να απορρίψει τη συνέχεια του ελληνικού έθνους. Καθόλου τυχαία ο Λιάκος, η Αναγνωστοπούλου, ο Φίλης, ο Γαβρόγλου και όλη η κομπανία βρίσκονται στην ηγεσία του υπουργείου Παιδείας.
Κατά συνέπεια, ο ιστορικός ρόλος της Αριστεράς ως αντίπαλου πόλου της Δεξιάς έχει πλέον εξαντληθεί. Και αυτό συνέβη ακριβώς διότι η μαϊμού δοκίμασε να ανέβει στον δέντρο της εξουσίας και αποκαλύφθηκαν τα οπίσθιά της! Η Αριστερά μπορούσε να υπάρχει ως σοβαρή πολιτική δύναμη όσο βρισκόταν εκτός άμεσης πολιτικής εξουσίας. Διότι, τότε, μπορούσε να διατηρεί την πολιτισμική και ιδεολογική εξουσία, σε σύγκρουση δήθεν με την κυβερνώσα ελίτ. Σε όλες τις χώρες όπου κατέκτησε την εξουσία, δηλαδή στη Ρωσία και την Ανατολική Ευρώπη, κυριολεκτικά εξαφανίστηκε μετά από εβδομήντα ή σαράντα χρόνια εξουσίας. Το ίδιο, τηρουμένων των αναλογιών, συνέβη και στη Δύση με την καθολική κρίση της κυβερνώσας σοσιαλ-δημοκρατίας.
Στην Ελλάδα υπήρχε ένας «καταμερισμός εργασίας» που επέτρεψε στο σύστημα να λειτουργεί για πολλά χρόνια. Το ΠΑΣΟΚ στην πολιτική εξουσία, η παραδοσιακή αριστερά στην ιδεολογική. Όταν, όμως, εξαιτίας της κρίσης, ανέλαβε τα ίδια τα ηνία της πολιτικής εξουσίας, σε μια χώρα με ημιαποικιακό χαρακτήρα, και είναι υποχρεωμένη να διαχειρίζεται ταυτόχρονα την πολιτισμική ηγεμονία, την οικονομία και την πολιτική, τότε οι αντιφάσεις της εκρήγνυνται και αποκαλύπτεται βίαια και σαρωτικά η πραγματική της φύση. (Και αν σε κάτι έπεσα έξω ήταν πως δεν φανταζόμουν πως θα αναλάμβαναν, έστω και παροδικά, να υλοποιήσουνταυτόχρονα και τις δύο λειτουργίες, τόσο την ιδεολογική και αξιακή αποδόμηση της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού λαού όσο και την οικονομική ολοκλήρωση της μεταβολής της χώρας σε αποικία χρέους. Το ίδιο είχα πάθει παλιότερα με τον ΓΑΠ. Τα παθήματα, μαθήματα. Και οι βλάκες και οι ανίκανοι και οι απαίδευτοι μπορούν να ανέλθουν στην εξουσία όταν ένας λαός βρίσκεται σε παρακμή.)
Το δυστύχημα για την ελληνική Αριστερά, στο σύνολό της, είναι πως, όλα τα προηγούμενα χρόνια, αρνήθηκε, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις –από τον Άρη Αλεξάνδρου μέχρι τον Χρόνη Μίσσιο και το Άρδην–, να προβεί σε οποιαδήποτε σε βάθος κριτική της ιστορικής της εμπειρίας· έτσι, όταν ήλθε η κατάρρευση, τουλάχιστον από τον Ιούλιο του 2015 και μετά, βρέθηκε παντελώς ανέτοιμη να θέσει τις βάσεις ενός οποιουδήποτε μετασχηματισμού της. Είναι δε τόσο βαθιά απαίδευτη και αγκιστρωμένη στα μαρξιστικά ή αναρχικά σχήματα του παρελθόντος ώστε, μπροστά στην αναπόφευκτη κατάρρευση της κυβερνώσας Αριστεράς που με γοργά βήματα έρχεται, θα συμπαρασυρθεί μαζί της ακόμα και η διαφωνούσα πτέρυγά της διότι δεν διαθέτει κάποιο άλλο ιδεολογικό οπλοστάσιο ή όραμα.
ΠΗΓΗ http://ardin-rixi.gr/archives/198600

ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ, ΔΙΑΛΟΓΟΣ

Προηγείται η επίσημη δήλωση της χρεοκοπίας της Ελλάδας, εν πρώτοις εντός της Ευρωζώνης, για να προστατευθεί από τους δανειστές της – επίσης ένα σχέδιο ανάγκης, για την ακούσια ίσως υιοθέτηση του εθνικού νομίσματος.

Κατ’ αρχήν δεν είμαστε δογματικά υπέρ του ευρώ, έχουμε αναφέρει πολλές φορές ότι πρόκειται για ένα θνησιγενές νόμισμα, καθώς επίσης ότι δεν θα επιβιώσει η Ευρωζώνη, εάν δεν ενωθεί δημοσιονομικά και πολιτικά. Επίσης πως δεν έπρεπε να είχαμε μπει στην Ευρωζώνη, αφού το επιχειρήσαμε ήμασταν υποχρεωμένοι να λάβουμε τα μέτρα μας και δεν το κάναμε, ενώ σήμερα είμαστε εγκλωβισμένοι – ειδικά μετά την υπογραφή του PSI, μετά από την οποία έχουν κλείσει όλες οι έξοδοι κινδύνου.

Περαιτέρω, δεν γνωρίζουμε δυστυχώς ποιό είναι το «μη χείρον βέλτιστο» σήμερα (το παρελθόν δεν επιστρέφει) – το εάν θα μας κοστίσει δηλαδή περισσότερο η παραμονή μας στην Ευρωζώνη ή η μονομερής έξοδος μας από την ΕΕ, ως απαραίτητη προϋπόθεση εξόδου από το κοινό νόμισμα (ανάλυση μας ήδη από το 2009). Αυτή είναι άλλωστε η αιτία, λόγω της οποίας ξεκινήσαμε το διάλογο της δραχμής – ελπίζοντας να βρεθούν οι πλέον ορθολογικές, ρεαλιστικές απαντήσεις σε ένα θέμα που ασφαλώς απασχολεί πολλούς Έλληνες.
Στα πλαίσια αυτά, ο κ. Ιγγλέσης ήταν ο δεύτερος που είχε την προθυμία να απαντήσει στις απορίες που αναφέραμε με το άρθρο μας «Τα ερωτηματικά της δραχμής» – ενώ ο πρώτος διαμαρτυρήθηκε, επειδή δεν επιτρέψαμε τις κομματικές αναφορές, όπως άλλωστε είχαμε παρακαλέσει στον επίλογο του κειμένου μας, με αποτέλεσμα να μην αναρτήσουμε τελικά την ενδιαφέρουσα άποψη του.
Φυσικά θα επιθυμούσαμε μία αναλυτική απάντηση κάτω από την εκάστοτε απορία μας και όχι τη σημείωση/αναφορά, σύμφωνα με την οποία δεν επιτρέπει κάτι τέτοιο ένα περιορισμένο άρθρο – αφού δεν θέσαμε κανένα όριο, όσον αφορά την έκταση του. Σεβόμαστε βέβαια την άποψη του συγγραφέα, όσον αφορά τον τρόπο της απάντησης, την οποία όμως δεν θα υιοθετήσουμε – έτσι ώστε να είμαστε περισσότερο σαφείς. Ως εκ τούτου, επιλέξαμε να τοποθετηθούμε με πλάγια γράμματα, κάτω από τα βασικά στοιχεία του άρθρου, τα οποία προσθέτουμε ξανά – είναι δε τα εξής:
.
Η ισοτιμία
Εισαγωγή του εθνικού νομίσματος με ισοτιμία ένα προς ένα, δηλαδή μια Νέα Δραχμή προς ένα ευρώ. Όλα, μισθοί, συντάξεις, εισοδήματα, οι τιμές των προϊόντων και των υπηρεσιών καθώς και τα κάθε είδους δάνεια στο εσωτερικό θα μετατραπούν, από την πρώτη στιγμή, στο εθνικό νόμισμα με αυτή την ισοτιμία. Θα έχει προηγηθεί με απόφαση της κυβέρνησης η εθνικοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ), δηλαδή, η αποδέσμευσή της από παράρτημα της ΕΚΤ, η εκχώρηση του εκδοτικού δικαιώματος και η τοποθέτηση νέας διοίκησης. Η ΤτΕ θα επανέλθει, τουλάχιστον, στο καθεστώς που ίσχυε πριν την είσοδο στην Ευρωζώνη. Αμέσως μετά η Τράπεζα της Ελλάδος θα «κλειδώσει» την ισοτιμία ένα προς ένα.
Το «κλείδωμα» της ισοτιμίας εφαρμόστηκε στο παρελθόν και εφαρμόζεται σήμερα από διάφορες χώρες. Θυμίζουμε ότι η Ελλάδα διατηρούσε, επί περίπου 20 χρόνια, σταθερή ισοτιμία 30 δραχμές προς ένα δολάριο. Η Αργεντινή είχε σταθερή ισοτιμία, επί δέκα χρόνια, ένα πέσος προς ένα δολάριο, με τις ευλογίες του ΔΝΤ. Η χρεοκοπία της Αργεντινής το 2001 δεν οφείλετο στην «κλειδωμένη» ισοτιμία, αλλά στην ελεύθερη εξαγωγή κεφαλαίων. Η Βουλγαρία έχει σταθερή ισοτιμία για το λέβα (1,9558 λέβα ανά ευρώ). Η ελβετική κεντρική τράπεζα «κλείδωσε» το φράγκο σε σχέση με το ευρώ από το Σεπτέμβριο του 2011 μέχρι τον Ιανουάριο του 2015, προκειμένου αυτό να μην υποτιμηθεί. Το κινεζικό γιουάν βρίσκεται σε σταθερή ισοτιμία με το αμερικανικό δολάριο και όποτε κρίνεται απαραίτητη η διόρθωσή του, αυτό γίνεται με απόφαση της κυβέρνησης και όχι από τις χρηματαγορές.
Τα παραδείγματα αυτά δείχνουν ότι «κλειδωμένη» ισοτιμία μπορεί και πρέπει να υπάρξει. Έτσι η Νέα Δραχμή δε θα είναι ελεύθερα διαπραγματεύσιμη στα χρηματιστήρια συναλλάγματος και δε θα μπορεί να δεχτεί κερδοσκοπικές – υποτιμητικές επιθέσεις. Γι’ αυτό όσοι μιλούν για υποτίμηση απλώς τρομοκρατούν τους πολίτες. Με τον τρόπο αυτό μετάβασης στο εθνικό νόμισμα, δηλαδή, ισοτιμία ένα προς ένα και στη συνέχεια το «κλείδωμά» της, δε θα αυξηθούν οι τιμές των εισαγόμενων προϊόντων και υπηρεσιών και άρα δε θα υπάρξουν πληθωριστικές πιέσεις.
Παράλληλα η Ελλάδα δε θα χρειάζεται να σπαταλάει τα συναλλαγματικά αποθέματά της από τις εξαγωγές προϊόντων, τον τουρισμό και τη ναυτιλία σε μια απέλπιδα προσπάθεια να στηρίξει την επιθυμητή ισοτιμία της Νέας Δραχμής.
.
Απάντηση (εφεξής Βασίλης Βιλιάρδος):

Δεν εκφράσαμε καμία απορία σχετικά με την ισοτιμία, αλλά συμφωνούμε με τον καθορισμό της στο 1:1, ενώ είναι δικαίωμα μας να την επιλέξουμε – άλλωστε κάτι ανάλογο είχε κάνει η Τουρκία με την υιοθέτηση της νέας λίρας μετά την υπαγωγή της στο ΔΝΤ (άρθρο). Σήμερα βέβαια η ισοτιμία της λίρας ως προς το δολάριο είναι 1:2,85 – γεγονός που σημαίνει πως έχει υποτιμηθεί έκτοτε σχεδόν κατά 300% (τρόπος του λέγειν, αφού μαθηματικά δεν είναι εύλογο), ενώ τα επόμενα είναι αυτονόητα.
Όσον αφορά όμως την εθνικοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδας, η αναφορά δεν είναι τόσο σαφής, εκτός της «απελευθέρωσης» της από την ΕΚΤ – αφού δεν ήταν εθνικοποιημένη πριν την είσοδο μας στην Ευρωζώνη, ανήκοντας μόλις κατά περίπου 6% στο δημόσιο. Εμείς πάντως δεν γνωρίζουμε εάν μπορεί να εθνικοποιηθεί, αφού έχει ανανεωθεί σχετικά πρόσφατα η εκδοτική της σύμβαση με το κράτος – ενώ το σημαντικότερο δεν είναι σε ποιόν ανήκει μία κεντρική τράπεζα, αλλά το ποιός καθορίζει την πολιτική της (ανάλυση). Το πρόβλημα αυτό απασχολεί άλλωστε τη Ρωσία, η οποία έχει ασφαλώς μεγαλύτερες δυνατότητες – ενώ η επίλυση του δεν είναι καθόλου εύκολη.
Σε σχέση με το «κλείδωμα» της ισοτιμίας, η αναφορά στην Ελβετία είναι ατυχής – αφού διατηρούσε κλειδωμένη την ισοτιμία του νομίσματος της έως τον Ιανουάριο του 2015 με τεράστιο κόστος, το οποίο την ανάγκασε ξαφνικά να το αποδεσμεύσει (άρθρο).
Για την Αργεντινή έχουμε επίσης διαφορετική άποψη, θεωρώντας πως η υπαγωγή της στο ΔΝΤ πριν τη χρεοκοπία της, επιταχύνθηκε από τη σύνδεση του νομίσματος της με το δολάριο (ανάλυση) – ενώ οι εκροές κεφαλαίων συναντώνται σε όλες τις χώρες που έχουν μεγάλα ελλείμματα στα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών τους, καθώς επίσης μεγάλα εξωτερικά χρέη, οπότε κινδυνεύουν είτε από μεγάλο πληθωρισμό, είτε από αθέτηση εξωτερικών πληρωμών (χρεοκοπία).
Για την Κίνα έχουμε επίσης άλλη άποψη, αφού προφανώς δεν συγκρίνεται με την Ελλάδα, διαθέτοντας τεράστια συναλλαγματικά αποθέματα, τα οποία της επιτρέπουν τον έλεγχο της ισοτιμίας του νομίσματος της – γα το οποίο έχει δύο αγορές (on shore και offshore γουάν, ερμηνεία).
Στη Βουλγαρία και στην Ελλάδα δεν υπάρχει λόγος να αναφερθούμε. Γενικότερα για τη μη ελεύθερα διαπραγματεύσιμη ισοτιμία, θα λέγαμε πως μπορεί να επιτευχθεί με όλες τις συνέπειες που συνοδεύουν κάτι τέτοιο όσον αφορά τις εισαγωγές, τα ταξίδια κοκ. – αλλά μόνο για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα, κατά τη διεθνή εμπειρία.

.
Οι καταθέσεις
Όλες οι καταθέσεις, ιδιωτών και επιχειρήσεων, μπορούν να παραμείνουν σε ευρώ και να αποτελούν καταθέσεις σε συνάλλαγμα. Έτσι οι πολίτες, από την πρώτη στιγμή, δε θα ανησυχούν ότι μπορεί να υπάρξει μείωση της περιουσίας τους από μια υποτιθέμενη υποτίμηση της δραχμής. Επειδή, από την αρχή, όλες οι συναλλαγές θα γίνονται στο εθνικό νόμισμα, όταν εκταμιεύονται οι καταθέσεις στην εσωτερική αγορά θα μετατρέπονται σε δραχμές, πάντα με ισοτιμία ένα προς ένα. Αντίθετα όταν εκταμιεύονται για πληρωμές στο εξωτερικό, όπως εισαγωγές προϊόντων, τουρισμό, σπουδές, υγεία κτλ. σε ευρώ.
.
Απάντηση

Εν πρώτοις οι καταθέσεις σε ευρώ είναι πλασματικές, αφού οι τράπεζες δεν τις έχουν, ενώ είναι χρεοκοπημένες. Τυχόν εθνικοποίηση τους, η οποία θα ήταν απαραίτητη εάν η χώρα μας επέστρεφε στη δραχμή, αφενός μεν δεν θα δημιουργούσε ως δια μαγείας τις καταθέσεις, αφετέρου δεν θα ήταν καθόλου εύκολη – μετά την πρόσφατη εκποίηση τους, σε εξευτελιστικές τιμές στα ξένα κερδοσκοπικά κεφάλαια, εις βάρος των υφισταμένων μετόχων τους και ιδίως του δημοσίου.
Το υπόλοιπο μετοχικό τους μερίδιο ανήκει στο ΤΧΣ, το οποίο έχει υπαχθεί στο ΤΑΙΠΕΔ που με τη σειρά του έχει εκχωρηθεί στους δανειστές, μαζί με τα ενεργειακά μας αποθέματα – οπότε δεν γνωρίζουμε ποιές είναι ακριβώς οι δυνατότητες μας. Τέλος, επειδή οι καταθέσεις είναι ανύπαρκτες, δεν υπάρχει λόγος να αναφερθούμε στη χρήση τους στο εσωτερικό και εξωτερικό – παρά το ότι οι αναφορές δεν είναι σαφείς.

.
Επάρκεια συναλλάγματος
Η πληρωμή των υποχρεώσεων ιδιωτών και επιχειρήσεων στο εξωτερικό π.χ. για την εισαγωγή προϊόντων, θα γίνεται σε συνάλλαγμα, είτε από αυτό που θα διαθέτουν οι ενδιαφερόμενοι στους λογαριασμούς τους, είτε από τη μετατροπή δραχμών σε ευρώ, δολάρια κλπ. μέσω των Τραπεζών, όπως γινόταν πριν την είσοδο στην Ευρωζώνη. Το ίδιο θα γίνεται και για τα δάνεια που έχουν επιχειρήσεις ή ιδιώτες σε τράπεζες του εξωτερικού, όχι όμως και για τα δάνεια (ELA κλπ.) που έχει χορηγήσει η ΕΚΤ στα ελληνικά πιστωτικά ιδρύματα, τα οποία θα ρυθμιστούν όπως το χρέος (βλέπε στη συνέχεια).
Καμιά ανησυχία δεν πρέπει να υπάρχει για την επάρκεια συναλλάγματος. Το Ισοζύγιο Εξωτερικών Συναλλαγών της χώρας είναι ισοσκελισμένο. Η Ελλάδα, δηλαδή, από τις εξαγωγές προϊόντων, από τον τουρισμό και τη ναυτιλία εισπράττει το απαραίτητο συνάλλαγμα για να πληρώνει όλες τις εισαγωγές που κάνει σήμερα. Ούτε ελλείψεις θα υπάρξουν, ούτε δελτίο χρειάζεται να επιβληθεί σε κάποια αγαθά.
Το Ισοζύγιο από ένα έλλειμμα 18 δις. ευρώ το 2009, παρουσίασε ένα μικρό πλεόνασμα το 2015, λόγω της εσωτερικής υποτίμησης των τελευταίων έξι ετών, που μείωσε τα εισοδήματα άρα και τις εισαγωγές, ενώ οι εξαγωγές σημείωσαν μικρή, σχετικά, αύξηση. Το πλεόνασμα του Ισοζυγίου θα ήταν αρκετά μεγαλύτερο αν δεν είχε αλλάξει, από τον Ιούνιο του 2015, αναδρομικά από το 2013, ο τρόπος υπολογισμού του που π.χ. στις εισαγωγές περιλαμβάνει ποσό 1,5 δις, ευρώ από το λαθρεμπόριο ναρκωτικών, καπνού κλπ.
Σημειώνουμε ότι στο σχετικό Δελτίο Τύπου της Τράπεζας της Ελλάδος για το 2014 το Ισοζύγιο εμφανίζει πλεόνασμα 1,8 δις. ευρώ. Μια χώρα υποτιμάει το νόμισμά της για ένα και μοναδικό λόγο, προκειμένου να καλύψει το έλλειμμα του Ισοζυγίου Εξωτερικών Συναλλαγών. Στην Ελλάδα όμως το έλλειμμα έχει μηδενιστεί και γι’ αυτό δεν απαιτείται υποτίμηση της Νέας Δραχμής. Η υποτίμηση έχει γίνει ήδη, είναι η εσωτερική υποτίμηση που μείωσε μισθούς, συντάξεις και τ’ άλλα εισοδήματα, δε χρειάζεται λοιπόν και νομισματική υποτίμηση.
Ο κ. Βιλιάρδος εκφράζει την ανησυχία του ότι το Ισοζύγιο μπορεί να γίνει και πάλι έντονα ελλειμματικό λόγω αντιποίνων από την πλευρά των δανειστών. Θεωρούμε ότι εμπορικά αντίποινα δε θα υπάρξουν γιατί οι δανειστές έχουν να χάσουν περισσότερα από ό,τι η Ελλάδα. Στις διεθνείς σχέσεις, σε αντίθεση με τις προσωπικές, κυριαρχούν τα συμφέροντα και όχι η εκδίκηση. Σε κάθε περίπτωση όμως μια ανεξάρτητη ελληνική κυβέρνηση μπορεί να λάβει πολλά μέτρα προστασίας του Ισοζυγίου, στο σκέλος των εισαγωγών, τα οποία δεν μπορούμε, λόγω χώρου, να αναπτύξουμε εδώ.
.
Απάντηση

Έχοντας τονίσει την ανυπαρξία των καταθέσεων, συμπληρώνουμε πως οι συνθήκες δεν θα ήταν ασφαλώς όμοιες με αυτές, πριν την είσοδο μας στην Ευρωζώνη – ενώ αναφέρθηκε από τον κ. Ιγγλέση πως η νέα δραχμή δεν θα διαπραγματεύεται ελεύθερα στις διεθνείς αγορές, όπως συνέβαινε πριν το 2002, οπότε δεν θα μπορούσαν έτσι απλά να αγοράζονται ευρώ.
Θεωρώντας τώρα δεδομένη την υποτίμηση της νέας δραχμής, αφού αυτό διδάσκει η διεθνής εμπειρία, τα δάνεια σε ευρώ θα αυξανόταν ανάλογα – οπότε θα ήταν δύσκολο να εξοφληθούν. Για τα δάνεια της Τράπεζας της Ελλάδας προς τις εμπορικές τράπεζες (ELA κλπ.), εγγυάται η ΤτΕ, οπότε είναι δική της ευθύνη τυχόν μη εξόφληση τους – άρα των φορολογουμένων Πολιτών, ειδικά στην περίπτωση εθνικοποίησης της (εάν υποθέσουμε πως είναι εφικτή).
Σχετικά με το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, ασφαλώς δεν είναι ισοσκελισμένο (γράφημα) – ενώ η υποχώρηση των ελλειμμάτων είναι συγκυριακή, αφού δεν οφείλεται στην αύξηση των εξαγωγών, άρα στα προϊόντα που παράγουμε ανταγωνιστικά, αλλά στη μείωση των εισαγωγών λόγω της ραγδαίας κατάρρευσης των εισοδημάτων από τα μνημόνια. Δελτίο ασφαλώς θα υπήρχε, ξανά με βάση τη διεθνή εμπειρία, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως είμαστε εναντίον – αφού μόνο έτσι ελέγχονται οι τιμές των προϊόντων και οι απαραίτητες εισαγωγές (καύσιμα, φάρμακα κλπ.).

.
ΓΡΑΦΗΜΑ – Ελλάδα, ισοζύγιο
.

Συνεχίζοντας, η ισοτιμία ενός νομίσματος δεν εξαρτάται μόνο από το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, αλλά, επίσης, από τον πληθωρισμό – όπου σημαντικότερη είναι η ταχύτητα κυκλοφορίας του χρήματος. Κυρίως όμως από τα συναλλαγματικά αποθέματα μίας χώρας, ως αποτέλεσμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών – μέσω του οποίου είτε αυξάνονται, οπότε ισχυροποιείται το νόμισμα, είτε μειώνονται, οπότε αδυνατίζει το νόμισμα, ανάλογα εάν το ισοζύγιο είναι πλεονασματικό ή ελλειμματικό.
Η υποτίμηση της νορβηγικής κορώνας απέναντι στο δολάριο λόγω της μεγάλης πτώσης της τιμής του πετρελαίου (ισοτιμία), παρά το ότι η χώρα έχει μεγάλες εξαγωγές και πλεονάσματα (γράφημα) είναι χαρακτηριστική – αν και αντιστράφηκε πλέον η τάση, λόγω της αύξησης της τιμής του πετρελαίου.

.
ΓΡΑΦΗΜΑ – Νορβηγία, ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών
.

Όσον αφορά την αύξηση του τουρισμού, οφείλεται κυρίως στα προβλήματα της Τουρκίας, της Αιγύπτου, της Λιβύης κοκ. – οπότε είναι συγκυριακή, ενώ ο τουρισμός παραμένει κυκλικός και εντάσεως κεφαλαίου, οπότε προβληματικός ως πυλώνας στήριξης μίας οικονομίας (ανάλυση). Η ναυτιλία πάντως δεν είναι στην καλύτερη εποχή της, είναι επίσης κυκλική και εντάσεως κεφαλαίου, ενώ στη γεωργία υστερούμε σημαντικά – πόσο μάλλον όταν θα έπαυαν οι επιδοτήσεις τις ΕΕ, ως επακόλουθο της εξόδου μας. Πρόκειται όμως για τους τρεις βασικούς τομείς της ελληνικής οικονομίας, οπότε συμφωνούμε σχετικά με το ότι θα έπρεπε να προσεχθούν ιδιαίτερα – γεγονός που σημαίνει όμως ότι, θα έπρεπε να αναλυθούν εδώ ακριβώς οι όποιες επιπτώσεις της δραχμής.
Περαιτέρω, πράγματι η υποτίμηση έχει γίνει ήδη με τον τρόπο που αναφέρεται (εσωτερική), αλλά η Ελλάδα υστερεί ακόμη απέναντι στη Γερμανία (γράφημα), αν και η απόσταση είναι πλέον μικρή – ενώ η διαφορά αυτή παραμένει, παρά το ότι δεν είμαστε απ’ ευθείας ανταγωνιστές με τα γερμανικά προϊόντα, όπως έχουμε αναλύσει σε ιδιαίτερο άρθρο μας (πηγή). Στις συνήθεις κρίσεις στα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών, τις οποίες δεν θα αποφεύγαμε αμέσως μετά την έξοδο μας από την Ευρωζώνη, έχουμε επίσης αναφερθεί (άρθρο).

.
ΓΡΑΦΗΜΑ-Ευρώπη, κατα κεφαλήν εργατικό κόστος
.

Για τη μη ύπαρξη αντιποίνων, όταν το χρέος δεν είναι απέναντι σε ιδιώτες, αλλά σε κράτη, σε αντίθεση με άλλες χώρες όπως η Αργεντινή όταν χρεοκόπησε (εκτός του ότι δεν είχε υποθηκεύσει τα περιουσιακά της στοιχεία), δεν είναι καθόλου εύκολο να πεισθούμε – θεωρώντας πως αποτελεί ένα απλό ευχολόγιο που είναι αδύνατον να τεκμηριωθεί.

.

Το Δημόσιο Χρέος
Το τεράστιο Δημόσιο Χρέος (321 δις. το 2015) είναι αδύνατο να αποπληρωθεί και αυτό το γνωρίζουν οι πάντες. Οι συζητήσεις για τη βιωσιμότητα του χρέους αποσκοπούν στο να μπορεί η Ελλάδα να πληρώνει, κάθε χρόνο, τους τόκους ανακυκλώνοντας το κεφάλαιο, δηλαδή, να παίρνουμε νέα δάνεια με τα οποία θα πληρώνουμε τα παλιά που λήγουν (ωριμάζουν).
Όταν η Ελλάδα θωρακίσει την οικονομία της με τη Νέα Δραχμή και δε θα μπορούν οι δανειστές να την εκβιάζουν, με στέρηση της ρευστότητας και το κλείσιμο των τραπεζών, θα προχωρήσει στη λύση για το χρέος.
Πρώτη άμεση ενέργεια θα είναι η καταγγελία των τριών Δανειακών συμβάσεων και η παύση αποπληρωμής των τοκοχρεολυσίων κάτι που θα οδηγήσει σε μια χρονοβόρα συνολική επαναδιαπραγμάτευση με τις διάφορες κατηγορίες πιστωτών.
Δεύτερη ενέργεια θα είναι ο λογιστικός έλεγχος του χρέους για να καθοριστεί ποιο τμήμα του είναι παράνομο, αθέμιτο και επονείδιστο και κατά συνέπεια, με βάση το διεθνές δίκαιο, μπορεί να διαγραφεί.
Τρίτη ενέργεια θα είναι η άμεση διεκδίκηση από τη Γερμανία, με επίσημη ρηματική διακοίνωση, του αναγκαστικού κατοχικού δανείου, των πολεμικών επανορθώσεων και τις αποζημιώσεις των θυμάτων. Σύμφωνα με το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους οι συνολικές γερμανικές οφειλές ανέρχονται σε 278,7 δις. ευρώ.
Το πιο σημαντικό όπλο που θα διαθέτει η Ελλάδα, όταν θα έχει επιστρέψει στο εθνικό νόμισμά της, είναι η αποπληρωμή του όποιου χρέους αναγνωριστεί, σε Νέες Δραχμές. Το Δημόσιο Χρέος σήμερα, κατά το μεγαλύτερο ποσοστό του (εκτός από το χρέος προς το ΔΝΤ), δεν είναι σε συνάλλαγμα, αλλά στο «εθνικό» νόμισμα της χώρας το ευρώ. Για το λόγο αυτό όταν βγούμε από την Ευρωζώνη, δεν πρέπει να πληρώσουμε το χρέος σε συνάλλαγμα αλλά στο νέο εθνικό νόμισμά μας.
Θα κάνουμε, δηλαδή, ότι έγινε το 2001 – 2002 που μπήκαμε στο ευρώ. Θυμίζουμε ότι το 2001 το 75% του χρέους ήταν εσωτερικό, σε δραχμές (36 τρισεκ. δρχ.) και σε μια νύχτα, την 1-1-2002, μετατράπηκε σε ευρώ (105 δις. ευρώ), έτσι έγινε χρέος σε συνάλλαγμα αφού η χώρα μας δεν μπορεί να «κόψει» ευρώ. Ο Τζόρτζ Φρίντμαν, διευθυντής του αμερικανικού ιστότοπου Stratfor έγραψε (Απρίλιος ’15) ένα άρθρο στο οποίο, μεταξύ άλλων, λέει: «Οι Έλληνες θα μπορούσαν να τυπώσουν δραχμές και να ανακοινώσουν, όχι να προτείνουν, ότι το χρέος τους θα πληρωθεί σ’ αυτό το νόμισμα».
Με τη Νέα Δραχμή η Ελλάδα θα ξεκινήσει η χρηματοδότηση ενός μεγάλου εθνικού προγράμματος δημόσιων και ιδιωτικών παραγωγικών και μόνο επενδύσεων. Από την πρώτη στιγμή η κατάσταση θα σταματήσει να επιδεινώνεται και προοδευτικά θα αρχίσει να βελτιώνεται. Η αύξηση της νομισματικής κυκλοφορίας θα κατευθύνεται αποκλειστικά σε νέες παραγωγικές επενδύσεις στον αγροτικό τομέα, τη βιοτεχνία και τη βιομηχανία. Οι μισθοί και οι συντάξεις θα αυξάνονται και η ανεργία θα μειώνεται σταδιακά όσο θα αυξάνεται το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ).
.
Απάντηση

Συμφωνούμε απόλυτα με την αδυναμία εξόφλησης ή, έστω, εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους – πόσο μάλλον όταν το ιδιωτικό έχει επίσης υπερβεί το 200% του ΑΕΠ. Η απάντηση όμως εδώ δεν είναι δυνατόν να τεκμηριώνεται από κάποια αμερικανική ιστοσελίδα, η οποία μπορεί να ισχυρίζεται ότι θέλει – αφού ασφαλώς δεν έχει την ευθύνη, ούτε θα πλήρωνε το λογαριασμό.
Θεωρούμε τώρα πως η έννομη καταγγελία των δανειακών συμβάσεων δεν είναι ρεαλιστική, μετά την υπογραφή του PSI – όπου συμφωνήσαμε και υπογράψαμε τη μη μετατροπή του χρέους σε δραχμές, το αγγλικό δίκαιο, την παροχή ενυπόθηκων εγγυήσεων κοκ. Η παύση πληρωμών ισοδυναμεί με τη χρεοκοπία της χώρας, με την οποία βέβαια συμφωνούμε, αλλά οφείλει να αναφέρεται – μαζί με τις οδυνηρές της συνέπειες, για να είναι σωστά προετοιμασμένοι οι Πολίτες. Όσον αφορά το ιδιωτικό εξωτερικό χρέος, δεν δίνεται καμία σαφής απάντηση – ούτε στα υπόλοιπα της προηγούμενης τοποθέτησης που «αναβλήθηκαν» για εδώ.
Σε σχέση με το λογιστικό έλεγχο του χρέους συμφωνούμε – χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως μπορεί να χαρακτηρισθεί αυθαίρετα ως επαχθές (άρθρο), με εξαίρεση ίσως αυτό που μας επέβαλλαν/προκάλεσαν οι δανειστές με τα μνημόνια, μετά το 2010.
Γενικότερα όσον αφορά το PSI, πρόκειται για ένα καθαρά νομικό θέμα, ενώ δεν υπάρχουν στην απάντηση του κ. Ιγγλέση αναφορές σε νόμους όπως θα έπρεπε για να τεκμηριωθεί (το Διεθνές Δίκαιο δεν λέει τίποτα, κρίνοντας από τη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, τη Λιβύη, το Αιγαίο κοκ.). Τέλος, δεν γνωρίζουμε εάν μπορεί μία χώρα τόσο εύκολα να αρνηθεί, να μην τηρήσει δηλαδή τις συμβάσεις που έχει υπογράψει μία δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση – πόσο μάλλον όταν δεν έχουν καταγγελθεί από καμία επόμενη, ενώ είναι δεδομένη η συνέχεια των κρατών.
Το ίδιο ισχύει για το θέμα των γερμανικών επανορθώσεων, όπου συμφωνούμε μεν με τη διεκδίκηση τους, έχοντας το αναφέρει πρώτοι το 2011 (ανάλυση), αλλά οφείλουμε να τονίζουμε ότι, ασφαλώς δεν θα τις εισπράτταμε τόσο σύντομα – εάν υποθέσουμε ότι θα μπορούσαμε να τις συμψηφίσουμε με το χρέος μας. Όλα αυτά τα θέματα είναι δε πολύ σοβαρά, για να απαντώνται με ευχολόγια.

.
Η Γεωπολιτική
Ο Βασίλης Βιλιάρδος θέτει, μεταξύ των άλλων και το ερώτημα αν είναι η Ελλάδα γεωπολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά σε θέση να προβεί σε τέτοιου είδους ενέργειες χωρίς να υποστεί σοβαρότατες απώλειες, όσον αφορά την εδαφική ακεραιότητα της. Το βέβαιο είναι ότι μια χρεοκοπημένη χώρα, με κατεστραμμένη οικονομία, σε κοινωνική αποσύνθεση, δεν μπορεί να υπερασπιστεί σήμερα τα εθνικά συμφέροντά της. Θυμίζουμε ότι οι δανειστές, μέσω των Μνημονίων, επιβάλλουν ακόμη και τη μείωση του προϋπολογισμού των Ενόπλων Δυνάμεων. Η Ελλάδα κυβερνάται ουσιαστικά από την Ύπατη Αρμοστεία των δανειστών που δεν ελέγχουν μόνο την οικονομία της αλλά επιβάλλουν τα γεωπολιτικά συμφέροντά τους.
Η χώρα μας δεν χρειάζεται αφεντικά που αποφασίζουν για την τύχη της, αλλά συμμάχους των οποίων τα συμφέροντα ταυτίζονται με αυτά του ελληνισμού. Όσο η χώρα μας παραμένει δεδομένη, ούτε πραγματικούς συμμάχους μπορεί να αποκτήσει ούτε κανείς την παίρνει στα σοβαρά, τη θεωρούν δεδομένη, της ζητάνε ό,τι θέλουν και την κάνουν ό,τι θέλουν, όπως θα συμπεριφέροντο σε μια αποικία. Βασικό στοιχείο της γεωπολιτικής στρατηγικής της Ελλάδας, για να προστατευτεί έναντι εχθρών και «φίλων» είναι να πάψει να θεωρείται δεδομένη. Η πρώτη και αποφασιστική ενέργεια προς αυτή την κατεύθυνση είναι η έξοδος από την Ευρωζώνη και η αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας.
.
Απάντηση

Συμφωνούμε φυσικά με το βασικό ζητούμενο, με την ανάγκη ανάκτησης δηλαδή της εθνικής μας κυριαρχίας, αλλά το θέμα παραμένει ο τρόπος, με τον οποίο πραγματικά θα τα καταφέρναμε – οπότε δεν φτάνει η επίκληση στα πατριωτικά μας αισθήματα, τα οποία ασφαλώς υπάρχουν σε όλους μας, αλλά απαιτείται η σωστή τεκμηρίωση της ύπαρξης ενός δρόμου που πράγματι θα μας οδηγούσε εκεί που θέλουμε. Τα γεωπολιτικά βέβαια θα μπορούσαν να απαντηθούν καλύτερα από τους ειδικούς – οπότε η κρίση εδώ ανήκει στους αναγνώστες του κειμένου.

.
Επίλογος
Ο κ. Βιλιάρδος θέτει και πολλά άλλα ερωτήματα που δεν μπορούν να απαντηθούν στον περιορισμένο χώρο ενός άρθρου.
Απάντηση

Είναι όμως τα σημαντικότερα, για τα οποία δεν δίνεται καμία απάντηση από κανένα βιβλίο – ενώ το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι η επίσημη δήλωση/αποδοχή της χρεοκοπίας της, για να ξεκινήσει επιτέλους η επόμενη ημέρα. Εάν η χρεοκοπία αυτή δρομολογηθεί εντός ή εκτός της Ευρωζώνης (άρα της ΕΕ), είναι σήμερα δευτερεύον θέμα – ενώ έχουμε την εντύπωση πως δεν υπάρχει καθόλου χρόνος καθυστέρησης, εάν δεν θέλουμε να προηγηθεί η λεηλασία του δημόσιου και ιδιωτικού μας τομέα.
Επομένως, η χρεοκοπία αυτή πρέπει να συμβεί εν πρώτοις εντός της Ευρωζώνης (ανάλυση) – ενώ στη συνέχεια μπορεί να αποφασισθεί η υιοθέτηση ή μη του εθνικού νομίσματος, η οποία θα ήταν ενδεχομένως περισσότερο καταναγκαστική και λιγότερο εκούσια.
Ειδικά όσον αφορά το εθνικό νόμισμα, το οποίο δεν είναι καθόλου απίθανο να σχεδιάζει κρυφά η κυβέρνηση, υποδαυλίζοντας τα αντιευρωπαϊκά συναισθήματα, οφείλει ασφαλώς να υπάρχει ένα λεπτομερές σχέδιο εκτάκτου ανάγκης – γεγονός που προϋποθέτει τη συνεννόηση όλων όσων πιστεύουν σε αυτό και όχι τις αλληλοκατηγορίες μεταξύ τους, τις οποίες διαπιστώνουμε καθημερινά .
Κλείνοντας, ευχαριστούμε θερμά τον κ. Ιγγλέση για την ευγενική συμμετοχή του στο διάλογο, παρακαλώντας τον να μας ενημερώσει εάν θεωρεί πως ξεχάσαμε κάτι στην απάντηση μας – ενώ ολόκληρο το άρθρο του ευρίσκεται εδώ.

ΠΗΓΗ http://www.analyst.gr/2016/04/25/ta-erotimatika-tis-draxmis-apantisi/

ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΑΝΟΙΧΤΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ

Του Γιώργου Ρακκά από την Ρήξη φ. 122

Από το 1989 κι έπειτα, η φιλελεύθερη ουτοπία ενός «επίπεδου κόσμου» δίχως σύνορα, όπου άνθρωποι και προϊόντα κυκλοφορούν ελεύθερα ανά τον πλανήτη, είχε ριζώσει για τα καλά στη συνείδηση του δυτικού κόσμου –ιδιαίτερα του πνευματικού κόσμου. Εν χορώ, Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι διανοούμενοι, επιστήμονες και πανεπιστημιακοί προπαγάνδιζαν την αναγκαιότητα ενός ενιαίου κόσμου σε κάθε δυνατό τόνο, ενώ η προβολή της εικόνας του σύγχρονου ανθρώπου ως ενός εξωραϊσμένου νομάδα αποτελούσε μια από τις χαρακτηριστικότερες εκφράσεις αυτής της άλλοτε τόσο ακατανίκητης ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης.
Οι Αμερικάνοι οικονομολόγοι, δύο φορές πρακτικοί, τόσο ως μετέχοντες της αγγλοσαξονικής κουλτούρας όσο και ως οικονομολόγοι, φρόντισαν μάλιστα μέχρι και τα «δεκάρικα» αυτής της ουτοπίας να υπολογίσουν. Από το 1984, λοιπόν, διακινούνται εντός του κλάδου των οικονομικών της μετανάστευσης διάφορες φόρμουλες εξισώσεων, που διατυπώθηκαν για να υπολογίσουν το άμεσο οικονομικό κέρδος στην υποθετική περίπτωση ταυτόχρονης άρσης των περιορισμών μετακίνησης σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Πρόσφατα, ο οικονομολόγος Τζωρτζ Μπόρχας, επανεξέτασε αυτά τα μοντέλα και εισηγήθηκε ορισμένες παραλλαγές, με θεαματικές ως προς τα συναγόμενα αποτελέσματα μεταβολές. Επειδή τόσο οι παραλλαγές των μεταβλητών που έλαβε υπόψη, όσο και τα αποτελέσματα μπορούν να μας διδάξουν πολλά για τη φύση του σύγχρονου μεταναστευτικού φαινομένου, αξίζει να τις παρουσιάσουμε συνοπτικά.
Το βασικό μοντέλο, που σε διάφορες παραλλαγές του αποτέλεσε τις τελευταίες δεκαετίες ένα πασπαρτού επιχείρημα για την υπεράσπιση αυτής της «ριζικής παγκοσμιοποίησης», προβλέπει μια απλή εξίσωση, που στηρίζεται στις σχέσεις ισορροπίας μεταξύ μισθών, προσφοράς και ζήτησης που προβλέπουν τα νεοκλασικά οικονομικά: Το χάσμα μισθών μεταξύ του πλούσιου Βορρά και του φτωχού Νότου είναι τεράστιο, οπότε στην υποθετική περίπτωση ανάσχεσης όλων των περιορισμών στη μετακίνηση, θα πρέπει να αναμένουμε τη μαζική μετακίνηση του εργατικού δυναμικού από τον Νότο στον Βορρά, μέχρι του σημείου της εξίσωσης των μισθών. Σύμφωνα με αυτό, θα πρέπει να αναμένουμε τη μετακίνηση του… 95% της εργατικής δύναμης του Νότου (!), δηλαδή περί τα 2,5 δισεκατομμύρια εργαζόμενων, ενώ τα οικονομικά κέρδη για το παγκόσμιο ΑΕΠ υπολογίζονται περί τα… 40 τρισ. $ (δηλαδή, την αύξηση στις τιμές του κατά 60%). Τα δε σωρευτικά κέρδη, υπολογίζονται περίπου στο 1 τετράκις εκατομμύριο δολάρια!
Βεβαίως, ακόμα και σε αυτή την εξέλιξη, ο Μπόρχας, αν και νεοκλασικός, επιμένει να τονίζει ότι τα κέρδη που αποκομίζονται είναι εξόχως «ταξικά». Η ισορροπία των μισθών θα επιτευχθεί κάπου στη μέση μεταξύ του επιπέδου του Βορρά και του επιπέδου του Νότου, πράγμα που σημαίνει ότι ένα μεγάλο μέρος των μισθωτών στις χώρες του Βορρά θα καταγράψει σημαντικές απώλειες. Εντούτοις, αυτές δεν ισοδυναμούν παρά στο ελάχιστο των τεράστιων κερδών που θα καταγραφούν στα πιο υψηλά εισοδηματικά κεφάλαια –και γι’ αυτό η τελική εικόνα εμφανίζεται τόσο θεαματική!

Πλούτη, λοιπόν, αμύθητα, για την παγκόσμια οικονομία –μέχρι βεβαίως να συνειδητοποιήσουμε ότι η παρούσα εκτίμηση αποτελεί μοντελοποίηση της… ίδιας της φιλελεύθερης ουτοπίας και όχι της πραγματικότητας. Γιατί, το εν λόγω μοντέλο, υποθέτει αυθαίρετα ότι όλες οι υπόλοιπες μεταβλητές είναι σταθερές (ceteris paribus), ότι οι οικονομίες σε Βορρά και Νότο βρίσκονται σε καθεστώς ισορροπίας. Και –το κυριότερο–, ότι η εγκατάσταση 2,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων στον πλούσιο Βορρά θα αφήσει ανέπαφες όλες τις «υποδομές αναπαραγωγής» του, όχι μόνον το φυσικό κεφάλαιο, αλλά και τους πολιτικούς, κοινωνικούς και πολιτιστικούς θεσμούς και οργανισμούς που ρυθμίζουν τις κοινωνικές και οικονομικές συναλλαγές που λαμβάνουν χώρα εντός του.
Βεβαίως, αυτές οι υποθέσεις δεν αφορούν στον πλανήτη που ζούμε: Η εκτίμηση δε για την συμπεριφορά των εργαζόμενων του Νότου στηρίζεται σε μια «φωτογραφία της στιγμής», συμπερασμάτων που συνήγαγαν οικονομολόγοι και κοινωνιολόγοι μελετώντας το φαινόμενο των «φιλοξενούμενων εργατών» κατά τη δεκαετία του 1970, όταν δηλαδή το φαινόμενο της μετανάστευσης βρισκόταν σε αρχικό στάδιο. Τότε, λοιπόν, η μετανάστευση συντελούνταν κατά μόνας, ήταν κυρίως ανδρική υπόθεση, είχε αποκλειστικά οικονομικά κίνητρα και παρέμενε ως επί το πλείστον «κυκλική» -δηλαδή ένα μεγάλο μέρος επέστρεφε στη χώρα προέλευσης μόλις επιτύγχανε τα προσδοκώμενα οικονομικά αποτελέσματα. Γι’ αυτό και στη θεωρία ο μετανάστης αναπαρίσταται ως «απείρως ελαστική οικονομική μονάδα» και «αμιγώς οικονομικός άνθρωπος», ένας εργάτης, δηλαδή, διατεθειμένος να εργαστεί υπό οποιανδήποτε συνθήκη προκειμένου να μεγιστοποιήσει το οικείο κέρδος.
Σαράντα χρόνια μετά, γνωρίζουμε ότι τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν διόλου με αυτόν τον τρόπο, και αυτό που θεωρούνταν «κανονικότητα» δεν ήταν παρά η πρώιμη φάση του φαινομένου: Ακολούθησαν φαινόμενα όπως αυτό της οικογενειακής επανένωσης, πράξη που σηματοδοτεί το ρίζωμα των μεταναστών στις χώρες εγκατάστασης, την καλλιέργεια της δικής τους κουλτούρας, τη συμμετοχή στην πρόνοια, στο εκπαιδευτικό σύστημα, στο σύστημα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Εξελίξεις, δηλαδή, που πλέον καταδεικνύουν ότι το φαινόμενο, από ένα σημείο εξέλιξής του κι έπειτα, αποκτάει την ιδιότητα της αυτοτροφοδότησης, παύει να έχει αμιγώς οικονομικό κίνητρο και αποκτάει τις πολλαπλές διαστάσεις που έχει μια κανονική διαδικασία του να ριζώνει κάποιος, κάπου. Με τα (αυτοκριτικά) λόγια του νομπελίστα Ελβετού συγγραφέα Μαξ Φρις, «Ψάχναμε για εργάτες και μας ήρθαν άνθρωποι». Αυτή υπήρξε και η «αστοχία» των κλασικών αναλύσεων πάνω στη μετανάστευση, που σερβίρονται ως κατ’ εξοχήν επιχείρημα υπέρ ενός κόσμου της ελεύθερης μετακίνησης.
Ο Μπόρχας «πείραξε» τις μεταβλητές στο παραπάνω μοντέλο, βάσει αυτών των συμπερασμάτων –και τότε δημιουργήθηκε μια ολότελα διαφορετική εικόνα. Κατ’ αρχάς, αν οι μετακινούμενοι εργάτες του Νότου αποφασίσουν να φέρουν μαζί τους και τις οικογένειές τους, θα μιλάμε πλέον για την μετακίνηση… 5,6 δισεκατομμυρίων ανθρώπων από τον Νότο προς τον Βορρά. Όσο για τις περίφημες «υποδομές αναπαραγωγής», στην ευρεία έννοια που τις προσδιορίσαμε, η μεταβολή στην ποιότητά τους αρκεί για να αναποδογυρίσει ολόκληρη την εικόνα: Αν έχουν «κανονική φθορά» της τάξης του 0.5 (με το 0 να ορίζει το υψηλό επίπεδο των υποδομών στον πλούσιο Βορρά, και το 1 εκείνο των υποδομών στον φτωχό Νότο) τότε αυτόματα τα 40 τρισ.$ γίνονται… 8 τρισ.$. Ενώ, αν η φθορά είναι «σημαντική» –της τάξης του 0.75– τότε καταγράφονται σημαντικές ζημιές στο παγκόσμιο ΑΕΠ.
Και αξίζει να φανταστούμε ότι πρόκειται για μοντέλα υπολογισμών του άμεσου και όχι του έμμεσου κόστους, που πολλές φορές αποδεικνύεται καθοριστικό. Τι μας διδάσκει όλη αυτή η νεοκλασική «φορμουλολογία»; Ότι αν όντως οι «άνθρωποι είναι σαν τα εμπορεύματα» (που δεν είναι), η ολοκληρωτική απελευθέρωση της κυκλοφορίας τους θα δημιουργήσει πρόσκαιρα κέρδη και μόνιμα κόστη, δυσβάσταχτα: Η αρχική αισιοδοξία των οικονομολόγων της παγκοσμιοποίησης προσκρούει στον νόμο της φθίνουσας οριακής αποδοτικότητας: Από ένα σημείο και μετά, τα κέρδη από την παραγωγικότητα αναιρούνται από τις φθορές στις υποδομές αναπαραγωγής. Για να το πούμε και πιο απλά, η μετανάστευση λειτουργεί με ενάρετο τρόπο μόνον όταν είναι ελεγχόμενη και υπόκειται σε κοινωνικό και πολιτικό έλεγχο. Και ότι ο «νέος θαυμαστός κόσμος» ενός πλανήτη χωρίς σύνορα δεν είναι παρά μια γενική κοινωνική και οικονομική δυστοπία.

Πηγή: George J. Borjas, «Immigration and Globalization: A Review Essay», Journal Of Economic Literature, vol. 53 no. 4, 2015, σελ. 961-974.

ΠΗΓΗ http://ardin-rixi.gr/archives/198441

ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ

Η Ελλάδα κινδυνεύει να λεηλατηθεί παραμένοντας εντός της Ευρωζώνης, ενώ ο στόχος των δανειστών είναι τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου και των Ελλήνων, αφού έχουν εξαντληθεί τα εισοδήματά τους. Υπάρχει άλλος δρόμος;.
«Υπάρχει κάποιο κόμμα στην Ελλάδα, τόσο καλά στελεχωμένο, ικανό και εκπαιδευμένο, ώστε να επιθυμεί, καθώς επίσης να μπορεί να δρομολογήσει ένα εθνικό νόμισμα υπό τις σημερινές οικονομικές συνθήκες;
Ένα κόμμα που θα είχε τη δυνατότητα να ηγηθεί μίας επανάστασης αντίστοιχης με τη ρωσική του 1918 (!), στέλνοντας στα δικαστήρια όλους όσους υπέγραψαν μνημόνια, αφού διαφορετικά δεν θα μπορούσε να τεκμηριωθεί η άρνηση πληρωμής του δημοσίου χρέους, εάν υποθέσουμε πως πράγματι έτσι επιτυγχάνεται;»
.
Ανάλυση
Έχουμε γράψει πάρα πολλά για το θέμα του εθνικού μας νομίσματος, το οποίο ήταν το δεύτερο παγκόσμιο αποθεματικό στον πλανήτη μετά το κινεζικό – κείμενα που μπορεί να βρει κανείς γράφοντας τη λέξη «Δραχμή» στο επάνω μέρος της σελίδας μας, κάτω από τα περιεχόμενα (Αρχική, Οικονομία κλπ.), στη θέση «Google προσαρμοσμένη αναζήτηση». Εκτός αυτού έχουμε τονίσει πως το νόμισμα ισοδυναμεί με την ταυτότητα, με τον πολιτισμό και με τη σημαία ενός Έθνους – οπότε είναι πολύ σημαντικό για την επιβίωση του.
Έχουμε επί πλέον τεκμηριώσει πως ήταν εφικτή η υιοθέτηση του πριν από την υπογραφή του PSI, το οποίο είχαμε χαρακτηρίσει ως «Πύρρειο χρεοκοπία», ενώ θα είχε ίσως συμβεί εάν είχε επιτραπεί το δημοψήφισμα στην τότε κυβέρνηση – η οποία καταδίκασε μεν την Ελλάδα με την υπαγωγή της στο ΔΝΤ, αλλά στο θέμα του δημοψηφίσματος είχε δίκιο.
Η βασική αιτία ήταν το ότι, εκείνη την εποχή η χώρα μας θα μπορούσε να μετατρέψει τα χρέη της, δημόσια και ιδιωτικά, σε δραχμές, οπότε θα είχε τη δυνατότητα να τα εξυπηρετεί τυπώνοντας πληθωριστικά χρήματα – με όλους τους κινδύνους φυσικά που θα συνεπαγόταν κάτι τέτοιο. Εκτός αυτού, δεν είχαν υπαχθεί τα δάνεια της στο αγγλικό δίκαιο, δεν είχε υποθηκεύσει ακόμη τη δημόσια περιουσία της, οι τράπεζες της δεν είχαν χρεοκοπήσει, ενώ ο ιδιωτικός της τομέας δεν είχε υπερχρεωθεί – γεγονότα που φυσικά έχουν αλλάξει εντελώς σήμερα.
Εν τούτοις, το παρελθόν δεν επιστρέφει, ενώ το θέμα συνεχίζει να απασχολεί αρκετούς Έλληνες, οπότε πρέπει να συζητείται – γεγονός που σημαίνει ότι, δεν είναι σωστό να έχει κανείς προκαταλήψεις, ούτε να επιμένει δογματικά πως κάτι τέτοιο δεν είναι ρεαλιστικό σήμερα, αφού οφείλει να είναι ανοιχτός σε όλες τις απόψεις.
Ειδικά επειδή το ευρώ, μετά την κρίση του 2008, έχει μετατραπεί στο νόμισμα των σκλάβων – το οποίο όμως είναι αδύνατον να επιβιώσει εάν η Ευρωζώνη που έχει εξελιχθεί πια σε φυλακή δεν ενωθεί τραπεζικά, δημοσιονομικά και πολιτικά. Μπορεί δε η Ελλάδα να είναι πράγματι εγκλωβισμένη, υπάρχουν όμως άλλες χώρες, οι οποίες δεν είναι – ενώ θα ήταν ασφαλώς προτιμότερη για αυτές η επιστροφή στα εθνικά τους νομίσματα (Ιταλία, Γαλλία κλπ.).
Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα είχε προφανώς ως αποτέλεσμα τη διάλυση της νομισματικής ένωσης – για την οποία πρέπει όλες οι χώρες, οπότε και η Ελλάδα, να είναι προετοιμασμένες. Εκτός αυτού, ίσως αποτελεί μία κρυφή πρόθεση ορισμένων βασικών στελεχών της σημερινής κυβέρνησης – αφού ασφαλώς δεν μπορεί να υπάρξει μία αμιγώς αριστερή διακυβέρνηση εντός της νεοφιλελεύθερης Ευρωζώνης.
Στα πλαίσια αυτά, θα αναφερθούμε στα βασικά ερωτηματικά που συνδέονται με τη δυνατότητα επιστροφής της Ελλάδας στη δραχμή σήμερα – χωρίς να επιχειρήσουμε να δώσουμε εμείς απαντήσεις, αφού δεν ανήκουμε στους υποστηρικτές της άποψης. Έτσι θα δοθεί ίσως η ευκαιρία σε όλους όσους τάσσονται υπέρ να δώσουν τις δικές τους απαντήσεις, παρακαλώντας τους όμως να συνοδεύονται από πραγματικά παραδείγματα – να μην είναι δηλαδή θεωρητικές, αλλά να στηρίζονται σε γεγονότα που έχουν ήδη συμβεί σε άλλες χώρες.
Κυρίως όμως να αποφευχθούν οι αυθαιρεσίες, όπως, για παράδειγμα το ότι, μία χώρα με ισχυρή παραγωγή δεν απειλείται με υποτίμηση – αφού η Ελλάδα δεν έχει σήμερα έναν ανάλογο παραγωγικό μηχανισμό, οπότε είναι εντελώς ανόητο να επικαλείται κανείς κάτι τέτοιο. Εμείς πάντως θα φροντίσουμε να δημοσιεύσουμε όσα άρθρα-απαντήσεις μας σταλθούν, αρκεί να είναι σωστά τεκμηριωμένα και σοβαρά. Μερικά από τα ερωτηματικά τώρα είναι τα εξής:
.
Το ύψος των δημοσίων και ιδιωτικών εξωτερικών χρεών
Όλοι οι υποστηρικτές της δραχμής υιοθετούν ως απαραίτητη προϋπόθεση την άρνηση της πληρωμής του δημοσίου χρέους – γνωρίζοντας φυσικά πως, παρά το ότι η χώρα θα επέστρεφε στο εθνικό της νόμισμα, τα εξωτερικά της χρέη θα παρέμεναν σε ευρώ, οπότε θα ήταν αδύνατον να πληρωθούν.
Εν πρώτοις, δυστυχώς δεν αναφέρονται στα ιδιωτικά εξωτερικά χρέη (των τραπεζών, των επιχειρήσεων κλπ.), τα οποία φυσικά δεν μπορούν να διαγραφούν μονομερώς, αφού τότε οι ξένοι δανειστές τους θα μπορούσαν να ζητήσουν δικαστικά την εξόφληση τους – χωρίς να τους εμποδίζει κανένας να προβούν σε κατασχέσεις, σε πλειστηριασμούς, σε χρεοκοπίες κοκ.
Εν προκειμένω οφείλει βέβαια να απαντηθεί εάν τα ενυπόθηκα ιδιωτικά χρέη θα μετατραπούν σε εξωτερικά, όταν πουληθούν από τις ελληνικές τράπεζες στους ξένους κερδοσκόπους – επίσης αυτά που έχουν στο παρελθόν εκχωρηθεί, μέσω των τιτλοποιήσεων. Το συνολικό εξωτερικό χρέος πάντως (γράφημα) υπολογίζεται στα 420 δις $ (375 δις €) – οπότε, αν αφαιρέσουμε το δημόσιο εξωτερικό χρέος, θα απομείνουν περί τα 80 δις € ιδιωτικό τα οποία, σε περίπτωση υποτίμησης, θα αυξανόταν ανάλογα.
.

.
Ανεξάρτητα όμως από το ιδιωτικό εξωτερικό χρέος, είναι δυνατόν να αρνηθεί η χώρα μας την τήρηση όλων όσων έχουν υπογράψει οι κυβερνήσεις μας, με τις δανειακές συμβάσεις που ακολούθησαν τη χρεοκοπία της και το PSI; Μπορεί να μη σεβαστεί, χωρίς να έχει σοβαρές συνέπειες, το αγγλικό δίκαιο; Πώς ακριβώς θα συμπεριφερόταν ανά ομάδα ξένων δανειστών, όπως είναι το ESM, το EFSF, τα διακρατικά δάνεια, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ; Θα μπορούσε να διαγράψει μονομερώς τα δάνεια όλων αυτών των ομάδων και πώς θα το έκανε;
Είναι σε θέση νομικά να επικαλεστεί τον εκβιασμό και την εθνική της κυριαρχία, οπότε να προστατευτεί από τις δικαστικές ενέργειες (κατασχέσεις κλπ.) των δανειστών της; Εάν ναι, πώς θα απέφευγε τις ενδεχόμενες κυρώσεις τους, οι οποίες «γονάτισαν» ακόμη και μία χώρα με σχεδόν μηδενικό χρέος, καθώς επίσης με πολύ μεγάλες ενεργειακές δυνατότητες, όπως τη Ρωσία;
Για παράδειγμα, δεν θα πρότειναν όλες οι χώρες-δανειστές μας την αποφυγή της Ελλάδας όσον αφορά τις διακοπές των Πολιτών τους, με στόχο να μας πιέσουν; Δεν θα κατέρρεε τότε ο τουρισμός, ο οποίος θα αποτελούσε τη βασικότερη πηγή ξένου συναλλάγματος (ακολουθούν οι εξαγωγές και οι μεταφορές), για τη χρηματοδότηση των υπερβολικά μεγάλων εισαγωγών μας; Δεν θα μπορούσαν να απαγορεύσουν τις εισαγωγές ελληνικών προϊόντων;
Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνονται τα χρέη της χώρας στα μέσα του 2015 ανά ομάδα δανειστών – συμπεριλαμβανομένων των ελληνικών τραπεζών, της Τράπεζας της Ελλάδας, καθώς επίσης των υπολοίπων εγχωρίων ομολογιούχων.

.

.
Με βάση το γράφημα θα έπρεπε να αναλυθεί πώς ακριβώς θα συμπεριφερόταν η Ελλάδα ανά ομάδα δανειστή – ενώ φυσικά οφείλει κανείς να αναφερθεί στην έννοια του επαχθούς χρέους, όταν (α) τα δάνεια έχουν μεταφερθεί πλέον σε άλλους πιστωτές, οι οποίοι δεν ευθύνονται για τους αρχικούς και (β) τα χρέη της Ελλάδας δεν ήταν το προϊόν δικτατορικών καθεστώτων.
Εδώ ακούγεται πως απαραίτητη προϋπόθεση για να ακολουθήσει η «νομότυπη» άρνηση του χρέους στο σύνολο του ως επαχθούς, είναι η δικαστική κατηγορία για εσχάτη προδοσία όλων όσων υπέγραψαν τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις – κάτι που όμως θα απαιτούσε την αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και την ΕΕ, αφού τέτοιου είδους κατηγορίες δεν επιτρέπονται από την ευρωπαϊκή νομοθεσία (η αποχώρηση από την ΕΕ είναι απαραίτητη, αφού διαφορετικά δεν μπορεί μία χώρα να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη – άρθρο).
Σε μία τέτοια περίπτωση, θα βρισκόταν στη θέση του κατηγορουμένου σχεδόν ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της χώρας μας – γεγονός που θα ισοδυναμούσε με μία επανάσταση, αντίστοιχη της ρωσικής του 1918. Ποιός όμως και πώς θα δρομολογούσε αυτήν τη «λαϊκή επανάσταση» στην Ελλάδα; Ακόμη και αν υποθέσουμε πως θα διεξαγόταν δημοψήφισμα, μέσω του οποίου οι Έλληνες θα τοποθετούνταν πλειοψηφικά εναντίον του ευρώ, ποιός θα ήταν αυτός που θα αναλάμβανε τα ηνία, στέλνοντας όλους τους «προδότες», αυτούς δηλαδή που υπέγραψαν τα μνημόνια, στη φυλακή;
Τέλος όσον αφορά την άποψη, σύμφωνα με την οποία τα δημόσια χρέη προέρχονται από τοκογλυφικούς τόκους, δεν ισχύει δυστυχώς μόνο για τη χώρα μας, αλλά για όλες τις άλλες – ενώ ιστορικά, για παράδειγμα, όσον αφορά τη Γαλλία ήδη από την εποχή του Λουδοβίκου XIV, η οποία πλήρωνε τόκους μεγαλύτερους των εσόδων της, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στη λύση του J. Law (έκδοση κρατικών χρημάτων, κεντρική τράπεζα κλπ. – δημιουργία της φούσκας του Μισισιπή).
Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)
Ο δανεισμός από τις αγορές
Εάν υποθέσουμε τώρα πως η Ελλάδα κατάφερνε τελικά να διαγράψει μονομερώς το δημόσιο χρέος της εξερχόμενη από την ΕΕ και επαναστατώντας, πώς θα κάλυπτε στη συνέχεια τα εξωτερικά της ελλείμματα, έως ότου τουλάχιστον ισοσκέλιζε το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της; Προφανώς όχι από τις διεθνείς αγορές, αφού δεν θα τη δάνειζαν πλέον – ενώ φυσικά δεν ισχύει η αναφορά ενός συμπαθούς πολιτικού που τάσσεται υπέρ της δραχμής (πηγή), σύμφωνα με την οποία η χώρα μας θα έμενε εκτός των αγορών για 5 έως έξι έτη.
Αυτό τουλάχιστον συμπεραίνεται από την εμπειρία της Αργεντινής η οποία, μετά από 15 χρόνια που πέρασαν από τη χρεοκοπία της, τώρα προσπαθεί να δανειστεί – αφού πλήρωσε τους ομολογιούχους αγγλικού δικαίου, οι οποίοι κατέφυγαν δικαστικά εναντίον της, ενώ έχει βυθιστεί ξανά στην κρίση, συμπεριλαμβανομένου του πληθωρισμού.
Η αδυναμία δανεισμού σε συνάλλαγμα βέβαια δημιουργεί μεγάλα προβλήματα στις εισαγωγές, από τις οποίες εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό μία χώρα με κατεστραμμένο παραγωγικό μηχανισμό, όπως η Ελλάδα – ειδικά όσον αφορά τα είδη βασικής ανάγκης που δεν διαθέτει, όπως τα φάρμακα, τα ανταλλακτικά και η ενέργεια.
Υπολογίζεται δε πως οι «ανελαστικές εισαγωγές», αυτές δηλαδή που είναι απολύτως απαραίτητες, ανέρχονται σε αρκετά δις € ετησίως – τα οποία φυσικά θα έπρεπε να διαθέτει η χώρα μας σε συναλλαγματικά αποθεματικά, αφού δεν θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν τα 25 δις € περίπου που κυκλοφορούν στο εσωτερικό της.
Στα πλαίσια αυτά, η απάντηση που κυκλοφορεί είναι πως θα χρησιμοποιούνταν τα αποθέματα της Τράπεζας της Ελλάδας, τα οποία είναι ύψους 42 δις € – επίσης τα χρεόγραφα Λουξεμβούργου και Βρετανίας, ύψους 56 δις €, που λέγεται πως διαθέτουν οι τέσσερις μεγάλες τράπεζες στα χαρτοφυλάκια τους και μπορούν να πουλήσουν στη δευτερογενή αγορά!
Εν προκειμένω, εκτός του ότι θα έπρεπε να προηγηθεί η επαναστατική εθνικοποίηση ολόκληρου του χρηματοπιστωτικού μας συστήματος, στα προβλήματα της οποίας θα αναφερθούμε στη συνέχεια, υπάρχουν πράγματι 42 δις € δικά μας στο θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας της Ελλάδας; Εάν υποθέσουμε πως υπάρχουν, πώς αποδεικνύεται ότι μπορεί η Ελλάδα να τα χρησιμοποιήσει, χωρίς να διενεργήσει πραξικόπημα εναντίον της ΕΚΤ;
Τα ίδια ακριβώς ερωτήματα ισχύουν και για τα χρεόγραφα των μεγάλων τραπεζών, εάν υποθέσουμε πως υπάρχουν, αφού οι ισχυρισμοί που δεν τεκμηριώνονται με κάθε λεπτομέρεια, είναι ασφαλώς εγκληματικά παραπλανητικοί – ενώ σε τόσο σοβαρά ζητήματα είναι σωστό να αποφεύγονται τα σχέδια επί χάρτου, τα οποία συνήθως δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Περαιτέρω ο ίδιος πολιτικός ισχυρίζεται ότι, οι επενδύσεις θα γίνουν εφικτές από τα χρήματα που θα εκτυπώνει τότε η Ελλάδα, έχοντας πλέον τη νομισματική της κυριαρχία – η οποία είναι ασφαλώς πολύτιμη, αλλά δεν αποτελεί μαγικό ραβδί. Γιατί όμως δεν κάνουν το ίδιο όλες εκείνες οι χώρες που έχουν το δικό τους νόμισμα; Γιατί αλήθεια δανείζονται ξένο συνάλλαγμα, εάν ήταν τόσο εύκολο να τυπώνουν δικό τους, να το μοιράζουν στον πληθυσμό, να επενδύουν και να αναπτύσσονται στο διηνεκές;
Σε κάθε περίπτωση, είναι προφανές πως οι συνθήκες της οικονομίας σήμερα δεν είναι οι ίδιες με αυτές της μεταπολεμικής εποχής – όπου η ανοικοδόμηση εξασφάλιζε την ανάπτυξη, δρομολογήθηκε το σχέδιο Marshall, η παγκοσμιοποίηση δεν είχε ακόμη επικρατήσει, ενώ η Ελλάδα ήταν σε μεγάλο βαθμό αυτάρκης, με βάση βέβαια τις τότε ανάγκες των ανθρώπων.
.
Το χρηματοπιστωτικό σύστημα
Προφανώς η μετάβαση στο εθνικό νόμισμα θα είχε επιπτώσεις για τις υπερχρεωμένες εάν όχι χρεοκοπημένες ελληνικές τράπεζες – εκτός του ότι οι καταθέσεις (ανύπαρκτες ουσιαστικά σήμερα) θα έπρεπε να μετατραπούν από ευρώ σε δραχμές με την ισοτιμία που θα καθοριζόταν, τουλάχιστον κατά την ανάληψη τους. Σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη, οι τράπεζες θα έπρεπε να κρατικοποιηθούν, έτσι ώστε στη συνέχεια να ανακεφαλαιωθούν από το δημόσιο.
Πώς όμως θα κατάφερνε να εθνικοποιήσει κανείς τράπεζες, οι οποίες μόλις πουλήθηκαν σε ξένους, ενώ ανήκουν κατά το υπόλοιπο στο ΤΧΣ που έχει εκχωρηθεί στους δανειστές μέσω του ΤΑΙΠΕΔ; Με τη βίαιη κατάληψη τους; Θα μπορούσε βέβαια να ιδρυθούν καινούργιες από το δημόσιο – κάτι που όμως δεν είναι τόσο απλό, όσο ακούγεται, ειδικά όταν υπάρχουν ήδη οι τέσσερις μεγάλες, για τις οποίες το κράτος έχει εγγυηθεί στο παρελθόν με 203 δις €.
Από την άλλη πλευρά, ξανά σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη, η οποία είναι φυσικά λογική, θα έπρεπε να εθνικοποιηθεί επίσης η Τράπεζα της Ελλάδας, στην οποία το δημόσιο συμμετέχει μόλις με 6%. Πώς όμως θα δρομολογούταν κάτι τέτοιο, όταν πριν από λίγο χρονικό διάστημα (2013) παρατάθηκε η σύμβαση της ως κεντρική κατά 20 χρόνια, εάν δεν κάνουμε λάθος;
Εκτός αυτού, δεν θα ακολουθούσε μία κατά μέτωπο σύγκρουση με τους μετόχους της, ορισμένοι από τους οποίους είναι ισχυρότατοι τοκογλύφοι; Επίσης με το διεθνές χρηματοπιστωτικό κτήνος, το οποίο δεν θα ανεχόταν προφανώς μία τέτοια ήττα; Εάν ήταν τόσο απλό, δεν θα το επιχειρούσε η Ρωσία, η κεντρική τράπεζα της οποίας δεν ανήκει στην ίδια, ενώ θεωρείται ως η Αχίλλειος πτέρνα της; Εμπιστεύεται αλήθεια κανείς κάποιο πολιτικό κόμμα της πατρίδας μας, όσον αφορά την άσκηση αυτόνομης νομισματικής πολιτικής; Πόσο μάλλον σε μία χρεοκοπημένη χώρα, η οποία θα έχει απομονωθεί εντελώς από τις διεθνείς αγορές;
.
Η ισοτιμία της νέας δραχμής
Εδώ ο ισχυρισμός είναι το ότι, μία χώρα με σθεναρή οικονομία δεν έχει να φοβηθεί τίποτα, όσον αφορά την υποτίμηση του νομίσματος της. Έχει όμως η Ελλάδα μία ισχυρή οικονομία; Δεν θα είναι ακόμη πιο αδύναμη τουλάχιστον το πρώτο χρονικό διάστημα, όταν φύγει από την Ευρωζώνη και την ΕΕ, έχοντας αρνηθεί να πληρώσει τα χρέη της; Ακόμη και αν τελικά η υποτίμηση διαμορφωνόταν κάτω του 30%, αφού έχει βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, δεν θα έφτανε στην αρχή στο 80-90%, σύμφωνα με τη διεθνή εμπειρία;
Ο επόμενος ισχυρισμός, σύμφωνα με τον οποίο η ενδεχόμενη υποτίμηση δεν επηρεάζει καθόλου την οικονομία μίας χώρας, είναι ακόμη πιο προβληματικός – ειδικά όταν χρησιμοποιείται ως παράδειγμα η υποτίμηση της νορβηγικής κορώνας! Μίας χώρας δηλαδή που χαρακτηρίζεται από μία πανίσχυρη παραγωγική μηχανή, έχει μεγάλες εξαγωγές, δική της ενέργεια και πλεονάσματα στο ισοζύγιο της (ανάλυση).
Η αιτία είναι το ότι, οι εισαγωγές της γίνονται ακόμη πιο ακριβές, οπότε δεν μπορεί να αγοράσει εκείνα τουλάχιστον τα προϊόντα που δεν παράγει, ενώ λογικά θα αργήσει να το επιτύχει (αυτοκίνητα, φάρμακα, καύσιμα κλπ.) – όπως στο παράδειγμα της Βενεζουέλας στην οποία, παρά το ότι διαθέτει τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου, τα ράφια των σούπερ μάρκετ είναι άδεια, επειδή δεν μπορεί να εισάγει, ενώ δεν παράγει η ίδια αυτά που της λείπουν.
Εκτός αυτού, η υποτίμηση πλήττει σε μεγάλο βαθμό τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα, τους ανέργους και τους συνταξιούχους – επειδή τα εισοδήματα τους δεν αυξάνονται όπως αυτά των εργαζομένων, οι οποίοι συνήθως απαιτούν ανάλογες αυξήσεις. Οι αυξήσεις όμως αυτές, τις οποίες σπάνια εμποδίζουν οι κυβερνήσεις, τροφοδοτούν νομοτελειακά το ανοδικό σπιράλ «μισθών-τιμών» – όπου όταν αυξάνονται οι μισθοί ακολουθούν οι τιμές των προϊόντων, οπότε η χώρα οδηγείται στον υπερπληθωρισμό.
Όταν βέβαια χρησιμοποιεί κανείς το παράδειγμα της Νορβηγίας, αντί της Ρωσίας ή της Ουκρανίας, τότε εύλογα οδηγείται σε λανθασμένα συμπεράσματα – αν και ο πληθωρισμός δεν ακολουθεί αμέσως, σε μία χώρα με υψηλή ανεργία, όπως είναι η Ελλάδα.
Βέβαια, εάν με το απλό τύπωμα χρημάτων επιτευχθεί μεγάλη ανάπτυξη, κατά τους ισχυρισμούς, δεν θα μειωθεί γρήγορα η ανεργία; Δεν θα αυξηθούν οι μισθοί και οι τιμές, πόσο μάλλον όταν δεν θα υπάρχει ο ανταγωνισμός των ξένων προϊόντων, ενώ το αρχικό κόστος παραγωγής των αντίστοιχων ελληνικών θα είναι νομοτελειακά ακριβότερο; Πώς θα εμποδιστεί τότε ο πληθωρισμός; Ειδικά εάν χαριστούν όλα τα ιδιωτικά χρέη (!) και δοθεί επί πλέον εισόδημα στον πληθυσμό, όπως αναφέρεται από ορισμένους πολιτικούς;
.
Η διακυβέρνηση της χώρας
Συνεχίζοντας, αν και θα προσθέσουμε επί πλέον ερωτήματα σε επόμενα άρθρα μας, ας υποθέσουμε ότι δεν υπάρχει κανένα από τα παραπάνω προβλήματα – πως όλα μπορούν δηλαδή να λυθούν σωστά.
Σε μία τέτοια υποθετική περίπτωση έχουμε αλήθεια την άποψη ότι, υπάρχει κάποιο κόμμα στην Ελλάδα, τόσο καλά στελεχωμένο, ικανό και εκπαιδευμένο, ώστε να επιθυμεί, καθώς επίσης να μπορεί να δρομολογήσει ένα εθνικό νόμισμα υπό τις σημερινές οικονομικές συνθήκες; Ένα κόμμα που θα είχε τη δυνατότητα να ηγηθεί μίας επανάστασης αντίστοιχης με τη ρωσική του 1918, στέλνοντας στα δικαστήρια όλους όσους υπέγραψαν μνημόνια, αφού διαφορετικά δεν θα μπορούσε να τεκμηριωθεί η άρνηση πληρωμής του δημοσίου χρέους, εάν υποθέσουμε πως πράγματι έτσι επιτυγχάνεται;
Από την άλλη πλευρά, πιστεύει κανείς πως θα επέτρεπαν η ΕΚΤ και η Γερμανία την επιτυχία του, γνωρίζοντας πως έτσι θα άνοιγαν οι ασκοί του Αιόλου στην Ευρωζώνη; Πόσο μάλλον οι Η.Π.Α., οι οποίες προωθούν την ίδρυση του οικονομικού ΝΑΤΟ, επί πλέον στο στρατιωτικό;
Είναι η Ελλάδα γεωπολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά σε θέση να προβεί σε τέτοιου είδους ενέργειες, χωρίς να υποστεί σοβαρότατες απώλειες, όσον αφορά την εδαφική της ακεραιότητα; Μπορεί να επιβιώσει η χώρα μας εντελώς απομονωμένη από το δυτικό περιβάλλον, ακόμη και αν υποθέσουμε πως θα κατάφερνε να αλλάξει στρατόπεδο, προσχωρώντας ίσως σε αυτό της Ρωσίας, της Κίνας και του Ιράν;
Τέλος, υπάρχει μία σειρά τεχνικών προβλημάτων όπως, για παράδειγμα, οι συμβάσεις σε ευρώ, τα νομίσματα που κυκλοφορούν, τα δάνεια κοκ., τα οποία δεν είναι καθόλου αμελητέα – ενώ λύνονται πολύ δύσκολα μονομερώς, αφού τότε δεν εξασφαλίζεται ο απαιτούμενος χρόνος για την ομαλή διευθέτηση τους.
.
Επίλογος
Γνωρίζουμε ασφαλώς πως η Ελλάδα κινδυνεύει να λεηλατηθεί παραμένοντας εντός της Ευρωζώνης, λόγω του τεράστιου δημοσίου χρέους της – το οποίο δεν είναι δυνατόν να εξυπηρετηθεί, ακόμη και αν κατάφερνε με κάποιο μαγικό τρόπο να επιστρέψει σε πορεία ανάπτυξης (κάτι μάλλον απίθανο με τα μέτρα που της επιβάλλονται, ειδικά με τον τρόπο που τα εφαρμόζει η σημερινή κυβέρνηση, επιμένοντας στην αύξηση των φόρων αντί στη μείωση των δημοσίων δαπανών).
Γνωρίζουμε επίσης πως ο στόχος των δανειστών είναι τα περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων, αφού έχουν πλέον εξαντληθεί τα εισοδήματα τους – γεγονός που ερμηνεύει τη συσσώρευση των ιδιωτικών χρεών μέσω της επιβολής φόρων, έτσι ώστε κάποια στιγμή να επιδιωχθεί η κατάσχεση και ο πλειστηριασμός του πλούτου της μεσαίας και ανώτερης κοινωνικής τάξης, η οποία δεν έχει ακόμη λεηλατηθεί εντελώς (άρθρο).
Έχουμε όμως την άποψη ότι, η μοναδική μας ρεαλιστική λύση δεν είναι άλλη, από τη στάση (αναστολή) πληρωμών εντός της Ευρωζώνης (ανάλυση) – έτσι ώστε μετά να εισέλθουμε στις διετείς συζητήσεις εξόδου από την ΕΕ, η οποία είναι προϋπόθεση της εξόδου από την Ευρωζώνη, εάν κριθεί απαραίτητο. Εάν, τότε με ελεγχόμενο τρόπο, έτσι ώστε να μην υπάρξουν σοβαρές απώλειες – καθώς επίσης για να εξασφαλισθεί ο χρόνος ομαλής κυκλοφορίας της δραχμής, ο οποίος υπολογίζεται στους οκτώ μήνες.
Παράλληλα, ελπίζουμε πως το αργότερο τότε θα αντιδρούσαν όλες εκείνες οι χώρες, οι οποίες καταστρέφονται σταδιακά από τη γερμανική πολιτική – ιδίως η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία, για τις οποίες η έξοδος από την Ευρωζώνη είναι πολύ πιο ανώδυνη.
Σε μία τέτοια περίπτωση, ίσως να δρομολογούταν η επιστροφή όλων μαζί στην προ ευρώ εποχή, μετά από μία πανευρωπαϊκή συνδιάσκεψη χρέους – όπου θα επιδιωκόταν από κοινού η διαγραφή εκείνου του μέρους του χρέους, το οποίο είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί χωρίς να βυθιστεί ολόκληρη η ήπειρος μας στην ύφεση, στον αποπληθωρισμό και στο χάος.
Φυσικά υπάρχει η εναλλακτική λύση του μονεταρισμού των υπερβαλλόντων χρεών από την ΕΚΤ (άρθρο) – με την οποία μάλλον δεν πρόκειται ποτέ να συμφωνήσει η Γερμανία, όσο και αν θα το επιθυμούσαμε. Όλα αυτά όμως δεν σημαίνουν πως αρνούμαστε τις συζητήσεις που αφορούν τη δραχμή – αρκεί να είναι τεκμηριωμένες, μη ουτοπικές και να στηρίζονται σε πραγματικά παραδείγματα άλλων χωρών που τελικά τα κατάφεραν, αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν.
Ολοκληρώνοντας, θα συνεχίσουμε τις δικές μας αναφορές στο θέμα, ελπίζοντας να λάβουμε απαντήσεις από αυτούς που τις έχουν – τις οποίες θα δημοσιεύουμε στη σελίδα μας, έτσι ώστε να προωθηθεί ένας τεκμηριωμένος με άρθρα δημόσιος διάλογος, ο οποίος είναι απαραίτητος για τη σωστή και αντικειμενική ενημέρωση των Ελλήνων.

ΠΗΓΗ http://www.analyst.gr/2016/04/07/ta-erotimatika-tis-draxmis/
.

ΤΕΡΜΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Του Κώστα Ανετάκη από το Άρδην τ. 103

Η προηγούμενη χρονιά, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ίσως η πιο περιεκτική, από πλευράς σημαντικών πολιτικών εξελίξεων, σ’ όλη τη διάρκεια της Τρίτης Ελλαδικής Δημοκρατίας, την οποία ακόμα μέχρι σήμερα εξακολουθούμε να ονομάζουμε Μεταπολίτευση.
Κεντρικό ρόλο σε τούτη την τρίλια του διαβόλου, στους μαρτυρικούς μήνες ανάτασης και καταβαράθρωσης που βιώσαμε, έμελλε να παίξει η Αριστερά, όχι μόνο ως συγκεκριμένη πολιτική παράταξη, αλλά γενικότερα ως πολιτικός όρος. Πρώτη φορά Αριστερά, αριστερή παρένθεση, Αριστερά γνήσια και μεταλλαγμένη, αριστερή κυβέρνηση, αριστερά μέτρα, μέχρι και αριστερό μνημόνιο, έφτασαν ν’ αποτελούν ψωμοτύρι σε κάθε συζήτηση, προφορική ή διαδικτυακή.
Μέσα από τούτη την κατάχρηση του όρου, ήρθε στην επιφάνεια ένα στοιχείο που στο προηγούμενο διάστημα είχε περάσει εν πολλοίς απαρατήρητο: κανένας δεν γνωρίζει συγκεκριμένα και με ακρίβεια τι ακριβώς σημαίνει αυτός ο πολιτικός όρος ή αφορισμός, αφού, ανάλογα με το συγκείμενο, λαμβάνει κάθε φορά διαφορετική σημασία.
Δεν πρόκειται ουσιαστικά για πολιτικό ορισμό, ούτε σηματοδοτεί κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία –Κομμουνισμός; Σοσιαλισμός; Σοσιαλδημοκρατία; Ευρωλαγνεία με ανθρωπιστικό πρόσωπο; Συμπονετικός Νεοφιλελευθερισμός; Μαρξισμός; Κεϋνσιανισμός; Στην πραγματικότητα είναι ένα μόρφωμα του φαντασιακού, με ιδιαίτερα συγκεχυμένα χαρακτηριστικά και ουδεμία εννοιολογική σαφήνεια, παρότι η αυτοαναφορικότητά του αξιώνει διαρκώς το προνόμιο της ιδεολογικής καθαρότητας, το γλαφυρά λεγόμενο «αριστερόμετρο».
Μεσ’ την απλοϊκότητα που πάντοτε χαρακτηρίζει το φτιαχτό, το στημένο και το ψευδεπίγραφο, η συστημική προπαγάνδα των τελευταίων δεκαετιών ενέδυσε την Αριστερά μ’ έναν ηθικολογικό μανδύα, καθιστώντας τον όρο συνώνυμο με το καλό καγαθό, με το ενάρετο (συνηθέστερα το αυτοενάρετο), με το φιλολαϊκό, το έντιμο και το ακέραιο.
Στο συλλογικό υποσυνείδητο η Αριστερά εντυπώθηκε ως μια καλοσυνάτη μητρική φιγούρα, τρυφερόκαρδη και σπλαχνικιά, που περισσότερο θύμιζε απεικονίσεις χριστιανικών περιοδικών της δεκαετίας του ’70, παρά ένα στιβαρό πλαίσιο πολιτικών αρχών, καίρια προσανατολισμένων στην επαναστατική εξέλιξη της ανθρωπότητας, παραπέρα απ’ τη βαρβαρότητα του αδηφάγου κεφαλαίου. Η καλή γιαγιά που ψιχαλίζει, στις καρδιές των καταπιεζόμενων μαζών, κομμάτια παραμύθια.
Έτσι εξηγείται και το κοινωνικό ψυχόδραμα, του οποίου γίναμε μάρτυρες, το περασμένο καλοκαίρι. Η μνημονιακή στροφή της κυβερνώσας Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιμετωπίστηκε από μεγάλο μέρος της κοινωνίας με πολιτικούς, αλλά με συναισθηματικούς, λαογραφικούς, θα ’λεγε κανείς, όρους. Το καλό παιδί, με τις αγνές προθέσεις, το βασανισμένο, με τον έρπητα στα χείλη, που άξιζε μια δεύτερη ευκαιρία, προ του κινδύνου της επιστροφής του δεξιού ή ακροδεξιού μπαμπούλα στο πολιτικό προσκήνιο.
Ο κυβερνητισμός, οι τακτικισμοί, τα μύρια ψεύδη που παρουσιάστηκαν ως βαρύγδουπες αλήθειες, η καμαρίλα, η διαρκής πορεία απέκδυσης των υποτιθέμενων ιδεολογικών αρχών της Αριστεράς, οι συστηματικές υποχωρήσεις από τις προεκλογικές και μετεκλογικές διακηρύξεις, οι εξόφθαλμες παραχωρήσεις στο νοσηρό σύστημα της διαπλοκής και στους υπαίτιους της παρακμής, δεν έγιναν άμεσα αντιληπτές από μεγάλη μερίδα του απελπισμένου πλήθους, ενώ εντούτοις συνέχισε να της αποδίδεται το ηθικό πλεονέκτημα, θαρρείς από τη δύναμη της αδράνειας.
Βέβαια, η μετεκλογική πτώση των προσωπίδων, όπου πλέον η τυχοδιωκτική φράξια Τσίπρα ένιωσε πανίσχυρη στην εσωτερική πολιτική σκηνή και δεν είχε λόγο να τηρήσει καν τα προσχήματα –ούτε και της επέτρεπαν κάτι τέτοιο οι ευρωκράτορες οδηγητές της–, εξανεμίζει ήδη με γοργούς ρυθμούς το ηθικό, πολιτικό και φαντασιακό κεφάλαιο της Αριστεράς.
Όμως και πάλι, ένα ευρύ τμήμα της λαϊκής συνείδησης ένιωσε υπέρτατη απογοήτευση κι αντί ν’ αντιδράσει όπως θα μπορούσε και θα όφειλε, προτίμησε την απόσυρση από τα κοινά.
Στο βάθος τούτης της συμπεριφοράς κείται και πάλι η ίδια φαντασιακή υπόσταση της Αριστεράς: «Αφού δεν μπόρεσαν κι αυτοί ακόμα, οι ψυχοπονιάρηδες κι έντιμοι, να τα βάλουν με τα θηρία της ΕΕ, τότε κανείς δεν μπορεί. Δεν γίνεται τίποτα». Το μέγα Κράκεν των δογμάτων του σοκ είναι πολυπλόκαμο και δουλεύει με άφραστους τρόπους.
Η επιτηδευμένη φόρτωση της Αριστεράς με κάθε λογής χρηστότητα, η μονοπώληση από μέρους της κάθε ελπίδας για αξιοπρέπεια και η επακόλουθη θεατρική συντριβή, όπως κι η χλευαστική του υποταγή στη νεοφιλελεύθερη ΤΙΝΑ, δεν μπορεί παρά ν’ αποτελεί άλλο ένα από τα πλοκάμια αυτά.
Πολύ περισσότερο, η Αριστερά δεν καταγράφεται ως ένας ηττημένος Βερκιγγετόριγας, που σύρθηκε δέσμιος σε ρωμαϊκό θρίαμβο, αλλά ως συνεργός του Καίσαρα και κυνικός αρμοστής του θελήματός του.
Η αποκαθήλωση της καλοκάγαθης έως γραφικής εικόνας και του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς, το γκρέμισμα έστω και των ελάχιστων προσδοκιών σωτηρίας, έχει αρχίσει με γοργούς ρυθμούς να μεταστρέφεται σε βαθύτατη απέχθεια, που ξεπερνάει τα όρια της συνείδησης κι εγκαθίσταται μοιραία στο θυμικό, όπως συμβαίνει όταν οι άνθρωποι νιώθουν προδομένοι.
Κάποιοι επένδυσαν την περαιτέρω πολιτική τους πορεία στην προσπάθεια να συνεχίσουν το ίδιο παιχνίδι, ονοματίζοντας τον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ δεξιό (δηλαδή κακό, σύμφωνα με τη μανιχαϊστική αντίληψη της δοτής απλοϊκότητας), ενώ τους εαυτούς τους, γνήσιους εκφραστές της ίδιας φαντασιακής αριστεροσύνης.
Όχι μονάχα ηττήθηκαν κατά κράτος στις πρόσφατες εκλογές, αλλά βρίσκονται τώρα σε αμηχανία να εξηγήσουν γιατί ο κόσμος δεν εννοεί να στραφεί προς τ’ αριστερά, ενώ διαλύονται με ραγδαίους ρυθμούς οι όποιες ψευδαισθήσεις. Δεν κατανοούν προφανώς ότι αποτελούν κι αυτοί μέρος των ίδιων ψευδαισθήσεων, που ακόμα προσπαθούνε να πουλήσουν, σαν ληγμένα γενόσημα παυσίπονα. Η αριστερή κι η αντιμνημονιακή ρητορική είναι πλέον καταδικασμένες σε αποτυχία κι απαξίωση.

Το ίδιο κακόφημη και για τους ίδιους λόγους έχει καταστεί η Αριστερά σε πανευρωπαϊκό επίπεδο κι αυτό έχει συμβάλει στη σταδιακή μετατροπή της ΕΕ σε Ευρωκρατορία, ένα ολοκληρωτικό υπερκράτος μόνιμης έκτακτης ανάγκης. «Ο Πόλεμος είναι Ειρήνη», όπως το ’θελε ο Όργουελ.
Ενώ εμείς ομφαλοσκοπούμε, ακόμα προσκολλημένοι στη διατυμπάνιση της γνήσιας Αριστεράς, θαρρείς τελάληδες λαϊκής αγοράς, το νοσηρό ελλαδικό πολιτικό σύστημα κι οι Ευρωπαίοι προαγωγοί του έχουν ήδη έτοιμο το επόμενο βήμα.
Το παρακρατικό τους φασιστικό τσιράκι θα καπηλευθεί με κάθε μέσο το πατριωτικό συναίσθημα των Ελλήνων –εξευτελίζοντάς το, όπως αντίστοιχα η Αριστερά τις φιλολαϊκές της ρητορείες. Τότε πια θα καταστεί αδύνατη κάθε απόπειρα απελευθέρωσης της χώρας από τα αποικιοκρατικά δεσμά κι από τη διαπλεκόμενη παθογένεια, που απομυζά κάθε ικμάδα πλούτου αυτής της χώρας, μέχρι την τελική διάλυση.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο και με δεδομένο ότι το μικροαστικό εθνομηδενιστικό κομμάτι κυριαρχεί ιδεολογικά στον χώρο που σήμερα αυτοπροσδιορίζεται ως Αριστερά, δεν θα μπορούσε κανείς να βρει ουσιαστικούς λόγους για να συνεχίσει το κίνημα της Αντίστασης να εκλιπαρεί για λίγο χώρο να σταθεί, μέσα στην αφιλόξενη αγκαλιά της.
Έχει πλέον καταστεί σαφές, στους περισσότερους από εμάς, ότι εθνική απελευθέρωση δεν γίνεται χωρίς εθνική ενότητα και τούτη η επίκληση είναι από μόνη της αρκετή, ώστε η μικροαστική Αριστερά να μας χαρακτηρίσει, ανεπιφύλακτα, ως φασίστες.
Ποιος είναι το λοιπόν ο λόγος να σφαζόμαστε στην ποδιά της άλλοτε ωραίας κόρης, προσπαθώντας ν’ αποδείξουμε ποιος είναι προδότης, ποιος φασίστας και ποιος αριστερός; Κάτι τέτοιο μόνο σε αποπροσανατολισμό θα οδηγούσε και όχι απλώς δεν θα άθροιζε δυνάμεις, αλλά θα αποτελούσε έναν σημαντικό λόγο που δικαιολογημένα ο λαός θα μας γυρνούσε οριστικά την πλάτη. Δεν έχουμε καμιά δουλειά να συναγελαζόμαστε με τον αριστερό βραχίονα της παγκοσμιοποίησης κι η διάκριση σε «γνήσια» και «κάλπικη» Αριστερά δεν πρόκειται να λειτουργήσει, όχι τουλάχιστον υπέρ μας.
Βεβαίως, ούτε ο ορισμός της λεγόμενης Δεξιάς μας καλύπτει, καθώς από τη δική του μεριά είναι εξίσου θολός κι απροσδιόριστος, προϊόν του ίδιου νοσηρού συστήματος το οποίο εξυπηρετεί. Αιτούμαστε την πλήρη υπέρβαση του διχαστικού κι αποπροσανατολιστικού σχήματος Αριστεράς-Δεξιάς και τη συσπείρωση όλων μας γύρω από το πρόταγμα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.
Εφόσον πράγματι ο στόχος μας είναι η εθνική απελευθέρωση, οφείλουμε να σχηματίσουμε μια επαναστατική πρωτοπορία, που να μη θυμίζει σε τίποτα, στα λόγια και στις πράξεις, το σαθρό μοντέλο της Μεταπολίτευσης, που ο κόσμος έχει βαθύτατα απορρίψει.
Δεν υπάρχουν πια παρθενορραφές κι επιδιορθώσεις του σάπιου πολιτικού κατεστημένου, ικανές ν’ αντιμετωπίσουν στοιχειωδώς το υπαρξιακό αδιέξοδο που αντιμετωπίζει ο Ελληνισμός στο σύνολό του. Καλούμαστε να σκεφτούμε έξω απ’ το υπάρχον πλαίσιο, να εγκαταλείψουμε τις πεπατημένες οδούς διανόησης και συλλογικής δράσης και να καταρρίψουμε κάθε πρόσχημα κι ιδεολογική επιταγή των ολετήρων μας.
Πάνω απ’ όλα, είμαστε υποχρεωμένοι να παρουσιάσουμε στον ελληνικό λαό ένα αληθινό όραμα για την Ελλάδα του αύριο, όπως κι ένα πραγματιστικό σχέδιο για την πορεία προς το όραμα αυτό, ικανό να τον εμπνεύσει και να τον κάνει να εγκαταλείψει την παθητική στάση, να βγει στο προσκήνιο και να διεκδικήσει με αυτοπεποίθηση και πίστη αυτό που δικαιωματικά του ανήκει.

ΠΗΓΗ http://ardin-rixi.gr/archives/198515

ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΑ

Του Γιώργου Παπαδόπουλου – Τετράδη από τον προσωπικό του λογαριασμό στο φέισμπουκ

Δεν ξέρω πόσοι από τους αναγνώστες έχουν παρατηρήσει, ότι κάθε φορά, που ο πρωθυπουργός τα βρίσκει μπαστούνια για τον τρόπο που θα πουλήσει στο λαό το κάθε επαχθές μνημόνιο που υπογράφει, κάνει κι ένα ταξίδι στο εξωτερικό για να συναντήσει τον Ολάντ (πρώην Ολανδρέου για όσους θυμούνται) και κάποιον από το ιερατείο της ΕΕ.

Αν απορείτε τι λέει σ’ αυτούς, που εκπροσωπούν το μεγάλο κεφάλαιο (γιατί το λαό δεν τον εκπροσωπούν στα σίγουρα) μπορώ να σας διαφωτίσω. Από τη μια διαβεβαιώνει, ότι έχει όλη την καλή διάθεση να υπογράψει όσα έχει συμφωνήσει και όσα απαιτούν οι δανειστές, αρκεί να βάλουν νερό στο τωρινό κρασί τους για να μην απαξιωθεί εντελώς στα μάτια του λαού, και από την άλλη απειλεί (!), ότι αν πιεστεί πολύ θα παραιτηθεί και θα έχουν να κάνουν μ’ αυτό το παλιοκόμμα του Σαμαρά, που δεν τους έκανε όλα τα χατίρια και δεν έκλεισε και την αξιολόγηση!

Αυτά λέει σ’ αυτούς που συναντά, εκείνος που κατηγορεί τους πολιτικούς του αντιπάλους, ότι όταν μιλάνε στο εξωτερικό επιτίθενται …αντεθνικά στην ελληνική κυβέρνηση!

Για να καταλάβει κάνεις καλυτέρα τι γίνεται στο υψηλό επίπεδο πρέπει να δει ποιος είναι ο πρωθυπουργός. Από τη μέχρι τώρα πορεία του στην πρωθυπουργία και στο κόμμα ένα είναι βέβαιο: Ότι οι φιλοδοξίες του είναι πολύ μεγαλύτερες από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη χώρα. Και ότι οι ευαισθησίες του για την κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι αντίστοιχες του Λένιν. Δηλαδή, καμία.

Ένα μεγάλο μέρος των ομιλιών του είναι γεμάτο από νουθεσίες και πολιτικές παραινέσεις προς τους Ευρωπαίους και από αγωνιστικές κορώνες για μια ευρωπαϊκή απελευθέρωση. Ο άνθρωπος που δεν μπορεί να σώσει ούτε μια γειτονιά της χώρας του από τη μιζέρια θεώρει την κυβέρνηση του ταγό ευρωπαϊκής απελευθέρωσης! Και το πιστεύει!

Η πετριά είναι παλιά, από την εποχή του 2012-2014, όταν στις εσωκομματικές ζυμώσεις ήταν βέβαιο, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα συμπαρέσυρε όλο τον ευρωπαϊκό νότο με κυρίαρχη πολιτική δύναμη τους …Ποδέμος!! Ο πρωθυπουργός έχει χτίσει εντός του έναν υπερεθνικό ρόλο σ’ αυτό. Κι ακόμα τον καλλιεργεί.

Στην πραγματικότητα, ο κ. Τσίπρας είναι πολιτικά μετέωρος. Επί της ουσίας, στην πράξη δεν έχει καμία σχέση με την αριστερά κληρονόμο του ΚΚΕ εσ. και του Συνασπισμού. Τον στηρίζουν τα στελέχη, που είτε ορέγονται τη νομή του κράτους, είτε αιθεροβατούν, νομίζοντας, ότι μπορούν να ελαφρύνουν τα βάρη, που αυτά τα ίδια προσθέτουν με μνημόνια στο λαό! Σχιζοφρένεια.

Γύρω του, σε επίπεδο κυβερνητικό, έχει συγκεντρώσει έναν εσμό από πασόκους αρπακτικά, που έσπευσαν πρόθυμοι να βουλώσουν τρύπες ανυπαρξίας έστω και ενός αριστερού (;) στελέχους ικανού να αναλάβει θέσεις ευθύνης.

Από άποψη εκλογική, τον Σεπτέμβριο έχασε 300.000 ψήφους σε σχέση με τον Ιανουάριο πέρυσι. Όση η δύναμη της ΛΑΕ και κάτι παραπάνω. Έχασε έναν σημαντικό αριθμό από αριστερούς ψηφοφόρους, που προτίμησαν την αποχή από το να ψηφίσουν την πολιτική απατεωνιά του μνημονίου του Φεβρουαρίου 2015, του ψευτοδημοψηφίσματος και του τρίτου μνημονίου.

Η εκλογική του βάση, όση του έχει μείνει, δεν είναι παρά κυρίως πασόκοι ψηφοφόροι, που πηγαίνουν όπου βλέπουν διορισμούς και ρουσφέτια και χαρίσματα, τέτοια που τους έχει τάξει ο πρωθυπουργός εδώ και δυο χρόνια και τον πίστεψαν. Πλάι σ’ αυτούς στοιχίζονται τα υπολείμματα μιας μερίδας αριστερών, που είτε γλυκαίνονται με τη νομή της εξουσίας είτε αιθεροβατούν, είτε δεν έχουν που αλλού να πάνε.

Σε επίπεδο κομματικό ακούει εδώ και μέρες τα καμπανάκια της εσωκομματικής αντιπολίτευσης των 53+, που με ένα σκληρό κείμενο προτείνουν, ούτε λίγο ούτε πολύ, την παράδοση της εξουσίας και τη διατήρηση μιας κάποιας εκλογικής βάσης, προ του φόβου να χαθεί εντελώς κάθε πολιτική αξιοπιστία και ψήφος με τη διαρκή ψήφιση και εφαρμογή μνημονίων, που είναι έξω από τη λογική της αριστεράς.

Ναι. Αλλά, κι αυτό δεν είναι έξω από τη λογική του κ Τσίπρα.

Επειδή, για όσους δεν το έχουν καταλάβει, τον πρωθυπουργό δεν τον ενδιαφέρει ούτε η αριστερά ούτε η χώρα. Τον ενδιαφέρει η καρέκλα της εξουσίας. Κανείς άλλος ηγέτης της αριστεράς δεν έχει ασκήσει στην πράξη πιο αντιαριστερή πολιτική μόνο και μόνο για να μείνει στην εξουσία. Και κανείς δεν έχει βλάψει τη χώρα τόσο πολύ μόνο και μόνο για να μη χάσει την εξουσία.

Ο δρόμος, που ανοίγεται μπροστά του είναι διπλός. Ο ένας είναι αυτός που χτίζει εδώ και μήνες, του μονοκομματικού κράτους. Του μονοκομματικού καθεστώτος. Ενός καθεστώτος πλήρους ελέγχου και νομής της κρατικής εξουσίας, με υποταγμένα από νομικούς εκβιασμούς μέσα, είτε ενημέρωσης, είτε άσκησης διοίκησης, είτε χρηματοδότησης του εκτρώματος. Ήδη, ενώ το ΠΑΣΟΚ την πρώτη τετραετία του ’80 είχε ποσοστό συμμετοχής στελεχών στον κρατικό μηχανισμό, που έφτανε το 50%, σήμερα περίπου το 90% των συριζαίων στελεχών επανδρώνουν το κράτος. Και επειδή δε φτάνουν, επιστρατεύουν και πασοκικά τρωκτικά, που έχουν προσχωρήσει στο πάρτι.

Αυτή η άτυπη κομματική δικτατορία βρίσκεται μακριά από την προηγούμενη πολυκομματική ρουσφετολογική λογική των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, που έμπαζαν αναλογικά και οπαδούς του Συνασπισμού και του ΚΚΕ, όπως μπορεί να σας βεβαιώσει όποιος φίλος σας ή συγγενής υπηρετεί στο διεφθαρμένο ελληνικό δημόσιο.

Η μια οδός λοιπόν είναι η εγκαθίδρυση μιας μονοκομματικής κρατικής δικτατορίας, που μηχανεύεται τη δημιουργία στρατού πιστών ψηφοφόρων από τα λεγόμενα «λαϊκά στρώματα», όπως αρέσκεται να τα αποκαλεί ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του.

Για να υπάρχουν τέτοιοι ψηφοφόροι πρέπει να ανατραπεί η σχεδόν μονοταξική δομή της ελληνικής κοινωνίας, που αποτελείτο από 95% εργάτες, μικροαστούς και αγρότες και περίπου 3% κεφαλαιούχους και να δημιουργηθεί μια τάξη υποβαθμισμένη, που θα μισεί τις υπόλοιπες. Σήμερα, αυτό το 95% έχει περίπου 1.500.000 ανέργους και περίπου 500.000 στα όρια της φτώχειας, με το υπόλοιπο να ισορροπεί μεταξύ αξιοπρέπειας και ανασφάλειας. Ένα εύφλεκτο μίγμα, ότι πρέπει για λαοπλάνους.

Όποιος πιστεύει ότι η φτωχοποίηση του πληθυσμού συγκινεί τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ κοιμάται ύπνο βαθύ. Η φτωχοποίηση είναι βούτυρο στο ψωμί του ΣΥΡΙΖΑ. Την επιδιώκει και τη δημιουργεί κι όλας. Όλα τα μέτρα είναι μέτρα εξώθησης του πληθυσμού προς τα κάτω. Με αποτέλεσμα οι αδύναμοι να περιθωριοποιούνται μοιραία από τους μικροαστούς, όχι σε επίπεδο προλεταριοποίησης, αλλά σε επίπεδο λουμπενοποίησης. Κανένα πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Έτσι κι αλλιώς, οι επαφές του με το πραγματικό προλεταριάτο δεν ήταν ποτέ στενές, δεδομένου ότι το χώρο τον κάλυπτε κυρίως το ΚΚΕ, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ απευθυνόταν περισσότερο στους διανοουμένους και στους σχετικά εύρωστους πολίτες, οι όποιοι έχουν φύγει πια τρέχοντας. Αλλά, και στους κάθε λογής μπαχαλάκηδες και περιθωριακούς νιχιλιστές, δήθεν αναρχικούς και… αυτονόμους (η γνωστή αυτονομία που έχεις στην τουαλέτα σου), που στο όνομα τους ορκίζονται υπουργοί της κυβέρνησης σε νευραλγικά πόστα.

Η ομάδα περί τον Τσίπρα, λοιπόν, που κυβερνάει τη χώρα, έχει ρίξει το βάρος της στη δημιουργία μόνιμης πελατειακής ψηφοφορικής βάσης απ’ όπου να ναι. Ασχέτως ιδεολογίας ή μη! Αυτό ακριβώς το όπου να ναι, το οποίο χαρακτηρίζει και την πολιτική της κυβέρνησης (αν είχε πολιτική). Η μαγική ταυτότητα είναι η φράση τα «λαϊκά στρώματα». Όλοι οι υπόλοιποι στη χώρα (το 80% δηλαδή) είναι προνομιούχα στρώματα! (για να χει μια εικόνα ο αναγνώστης, οι τελευταίες εκλογές έδειξαν ότι το 25% των ανέργων ψήφισαν ΝΔ!)

Και η διαρκής επανάληψη της κυβερνητικής φρασεολογίας βρίσκεται ακριβώς στις φράσεις «δεν θα θιγούν οι πιο αδύναμοι». Αυτό, δεν είναι παρά ένα προσκλητήριο προς αφελείς και εκβιαζόμενους από την ανέχεια. Και η συνέχεια «θα πληρώσουν τα μεσαία και μεγάλα εισοδήματα» βάζει τα όρια αυτού που η παρέα Τσίπρα χωρίζει από τη δική του πελατεία. Όπου τα μεσαία εισοδήματα δεν είναι παρά όσοι παίρνουν 1800 μεικτά το μήνα! Είναι οι κατά ΣΥΡΙΖΑ φραγκάτοι!

Ο λαός πρέπει να δει αυτά τα φαινόμενα με μεγάλη σοβαρότητα και ανησυχία. Γιατί η κατά γενική ομολογία και με αριθμούς αποδεδειγμένη ελληνική σχεδόν μονοταξική κοινωνία, που φτωχοποιείται όλη μαζί αναλογικά, με εξαίρεση κλάδους της κρατικής δημόσιας γραφειοκρατίας (μόνιμου πελάτη της κομματοκρατίας) κινδυνεύει να φαγωθεί μεταξύ της. Όχι επειδή υπάρχει σοβαρή οικονομική ταξική διαφορά (είπαμε, ένα 3% περίπου είναι οι κεφαλαιούχοι και οι υπόλοιποι είναι μισθωτοί, συνταξιούχοι, άνεργοι που τους συντηρεί η μικροαστική οικογένεια και μικροεπαγγελματίες), αλλά επειδή η κυβέρνηση προκειμένου να συμμετάσχει μόνιμα σε πολιτικό παιχνίδι και να φτιάξει τη δική της πελατεία, που τώρα δεν έχει, σπέρνει σπόρους ταξικής διαφοροποίησης και διχόνοιας στο λαό. Σπέρνει επικίνδυνο διχασμό και μίσος.

Ο ένας δρόμος, λοιπόν που έχει μπροστά του ο πρωθυπουργός είναι αυτός. Να το κάνει το κράτος, τη χώρα, κανονικό μπάχαλο με συγκρούσεις και απόπειρα καθυπόταξης.

Ο άλλος είναι περίπου να ακούσει τη φωνή των «53+». Να δημιουργήσει δηλαδή μια κρίση σύγκρουσης με τους δανειστές, να πουλήσει το παραμύθι της «βίαιης ανατροπής της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης» και να φύγει παίζοντας αυτός το παιχνίδι της δεξιάς παρένθεσης! Σπέρνοντας φυσικά πάλι έτσι λαϊκό διχασμό.

Να αφήσει την επομένη κυβέρνηση να εφαρμόσει όλα τα δεινά, που έσπειρε αυτός με τα πρόσθετα 180 δισ., που μας φόρτωσε (δάνειο και λεφτά ΕΚΤ στις τράπεζες, λόγω 5μηνης απραξίας) και να πετροβολάει από τα πεζοδρόμια με τα γνωστά κροκοδείλια συνθήματα και με το ηρωικό προφίλ «μιας αριστεράς, που ήρθε, το πάλεψε όσο κανείς και αρνήθηκε να υπογράψει το θάνατο του λαού»! Με τη σχετική βεβαιότητα, ότι ο γνωστός για την κοντή του μνήμη λαός θα τον ξαναφέρει στην εξουσία, για τα καλά αυτή τη φορά, μια και δεν θα χρειαστεί παρά να εφαρμόζει αυτά που οι άλλοι, οι «γερμανοτσολιάδες», ψήφιζαν.

Το δράμα για το λαό είναι, ότι το δίλημμα που έχει ο πρωθυπουργός έχει κοινό παρονομαστή: Το διχασμό. Επειδή ο πρωθυπουργός και η κλίκα που τον περιστοιχίζει έχουν γαλουχηθεί κομματικά από τα γεννοφάσκια τους με την αναγκαιοτητα της σύγκρουσης. Χωρίς σύγκρουση δεν υπάρχουν. Δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Στη θεωρία. Γιατί στα ωπα ώπα μεγάλωσαν.

Η ελληνική ευρωαριστερά, που μπολιάστηκε με το δρόμο της ιταλικής και της γαλλικής ευρωαριστεράς και απέκτησε μια πιο βαθειά φυσιογνωμία τις δεκαετίες του ’60 μέχρι το ’90, σκέφτηκε 10 πράγματα και άνοιξαν τα μυαλά της, έχει καταντήσει έρμαιο στα χέρια των πιο πρωτόγονων και αποτυχημένων θεωριών του προσταλινικού «χυδαίου μαρξισμού» ανακατεμένου με πολύ από …Μπακούνιν και ακόμα πιο πολύ από «τίποτε απολύτως». Ένα συνονθύλευμα μπάχαλου, ταξικής τρικυμίας εν κρανίω (περισσεύουν οι παχυλές συντάξεις, οι επιχειρήσεις και οι επενδεδυμένες αποταμιεύσεις στους υπερασπιστές όλου αυτού του «τίποτε») και επανάστασης, που δεν είναι ικανή ούτε ένα όχι να πει στην πράξη, μα ούτε και να καταστρώσει ένα μακρόπνοο σχέδιο διακυβέρνησης με ταυτότητα οικονομική, κοινωνική, ιδεολογική. Τίποτε.

Δεν ξέρω τι θα κάνει τελικά ο πρωθυπουργός. Η μεγάλη δίψα του για την εξουσία είναι εξόφθαλμη. Και βρίσκεται μεταξύ

της παρέας του που είναι εξίσου απολιτίκ εξουσιομανής,
του μισού κόμματος και των βουλευτών που μπήκαν στο ροκάνισμα της κρατικής εξουσίας και του ταμείου της και δεν κουνάνε,
του μισού κόμματος που βλέπει να χάνεται η εκλογική πελατεία και προτείνει μέχρι και παραίτηση για να τη διατηρήσει, από το πεζοδρομιο πια (αλλά δεν παραιτούνται από τις κρατικές θέσεις…),
των πασόκων ψηφοφόρων του, που θα μείνουν εκεί όσο θα προσδοκούν ρουσφέτια και διορισμούς,
μιας πουλπας (μάζας) νεοφτωχοποιημένων πολιτών, που είναι έτοιμοι να χάψουν οποιοδήποτε παραμύθι, αφού δεν έχουν πώς να κρατηθούν από την πραγματικότητα,
ενός κομματιού ψηφοφόρων, που τον ψήφισαν ιδεολογικά και δεν έχουν ούτε το σθένος να δουν ποιος είναι και ποιο είναι το κόμμα, ούτε το κουράγιο να φύγουν,
ενός τεράστιου ποσοστού πρώην ψηφοφόρων του κόμματος, που απείχαν και απέχουν από τις κάλπες και για να γυρίσουν απαιτούν σοβαρότητα.

Τέλος, κι αυτό είναι το σημαντικότερο από όλα, κ Τσίπρας είναι μέχρι στιγμής ο εκλεκτός όλης της λέρας, που λέγεται Αγορές, δηλαδή Μέρκελ, Ομπάμα, Ολάντ, Κομισιόν, ΕΚΤ και, φυσικά, ΔΝΤ, που του σπρώχνει το αίτημα για κούρεμα και το αίτημα για μικρότερο πρωτογενές πλεόνασμα (για να μη μας περνάνε για αφελείς).

Και είναι στη θέση του χάρη σ’ αυτή τη λέρα, η οποία φυσικά άδειασε και Γιωργάκη και Σαμαροβενιζέλους μόλις άρχισαν να ζητάνε περίεργα δημοψηφίσματα για το ευρώ και να μην υπογράφουν μέτρα για αξιολόγηση.

Γιατί ο κ Τσίπρας δεν έχει διστάσει να τρέχει να δώσει γνωριμία στον τέως, να τα κάνει πλακάκια με την Εκκλησία, να φέρνει τον Πάπα, να αγκαλιάζει τον Ερντογάν, να φέρνει το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, να συμμαχεί με το ακροδεξιό συνονθύλευμα της κομματικής σκακιέρας, να παίζει με όλους προκειμένου να αισθάνεται μεγάλος ηγέτης και να χτίζει προφίλ για το τώρα και για το μέλλον. Είναι ένας υπερφιλόδοξος, απ’ ότι φαίνεται, χωρίς ιδεολογικούς φραγμούς.

Κι αυτό το χωρίς φραγμούς σημαίνει, ότι μπορεί εύκολα να σπείρει έναν ιδιότυπο εμφύλιο στη χώρα, δήθεν ταξικό, για να φτιάξει την πελατεία του. Κι αυτό ο λαός πρέπει να το πάρει πολύ σοβαρά υπ όψιν του. Και να μην το επιτρέψει.

Ο εχθρός είναι το κεφάλαιο των αγορών και οι οικονομικοί και κομματικοί του βραχίονες στη χώρα. Δεν είναι ο διπλανός του μισθωτός, επαγγελματίας, συνταξιούχος.

ΠΗΓΗ http://ardin-rixi.gr/archives/198478

Το Κεϊρέτσου και η Ελλάδα

Του Χρίστου Γαλλή από τη Ρήξη φ. 122

Με το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου το 1945, η ιαπωνική οικονομία ήταν ολοκληρωτικά κατεστραμμένη. Η Ιαπωνία ήταν χώρα υπό στρατιωτική κατοχή και με μειωμένη εθνική κυριαρχία.
Η Ελλάδα σήμερα είναι μια χώρα με κατεστραμμένη την παραγωγική της οικονομία και με μειωμένη εθνική κυριαρχία λόγω του διεθνούς οικονομικού ελέγχου από τους δανειστές της.
Η ιαπωνική οικονομία κατόρθωσε να ανορθωθεί από τα ερείπια και να αναπτυχθεί χωρίς κρατικές επιδοτήσεις, χωρίς απολύσεις εργαζομένων και χωρίς τη χρεοκοπία των μεγάλων της επιχειρήσεων. Ο ρόλος-κλειδί σε αυτήν την επιτυχημένη αναγέννηση της οικονομίας οφείλεται στις παγκόσμια καινοτόμες οργανώσεις κοινοπραξιών των Keiretsu που ήταν μέρος της ιαπωνικής επιχειρηματικής παράδοσης. Αυτή είναι η πραγματική δύναμη της ιαπωνικής οικονομίας στη μεταπολεμική περίοδο, που χαρακτηρίζεται από την ικανότητά της σε μια γρήγορη ήπια προσαρμογή στις τεχνολογικές εξελίξεις, στα περιοδικά μακροοικονομικά παγκόσμια σοκ και την ομαλή μεταβίβαση από τις κατεστραμμένες ή προβληματικές επιχειρήσεις σε τομείς στους οποίους η δυναμική ιαπωνική παγκόσμια ανταγωνιστικότητα παραμένει υψηλή.

Μια κοινοπραξία Κεϊρέτσου χαρακτηρίζεται από μια οριζόντια και μια κάθετη οργανωτική δομή. Η κοινοπραξία της Mitsubishi είναι ένα σύγχρονο παράδειγμα Κεϊρέτσου. Στην κορυφή του κεντρικού πυρήνα της οριζόντιας οργάνωσής του βρίσκεται η τράπεζα Mitsubishi-Tokyo. Στον ίδιο πυρήνα βρίσκεται η Mitsubishi Motors (κατασκευάζει αυτοκίνητα, αεροπλάνα, πλοία, μηχανές κ.λπ), η Mitsubishi Trust and Banking, η Meiji Mutual Life Insurance Company που χορηγεί συντάξεις και παρέχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε όλους τους εργαζόμενους στο Keiretsu Mitsubishi και η Mitsubishi Shoji, που είναι η εμπορική εταιρεία του Κεϊρέτσου.
Η κάθετη δομή του Κεϊρέτσου αποτελείται από πολυάριθμες και κάθε μεγέθους εταιρείες, όπως προμηθευτές και κατασκευαστές εξαρτημάτων, υπεργολάβοι παραγωγής, βιομηχανίες χάλυβα, βιομηχανίες παραγωγής πλαστικών και ηλεκτρονικών, κ.λπ. Όλες αυτές οι εταιρείες δραστηριοποιούνται οικονομικά και διοικητικά στην κάθετη δομή του Κεϊρέτσου ενώ ταυτόχρονα ιδιοκτησιακά είναι και μέλη της οριζόντιας δομής του. Αυτό γιατί οι ιδιοκτησιακές σχέσεις όλων των εταιρειών παραπέμπουν, μέσω μιας ιδιοκτησιακής διασύνδεσής τους με την αμοιβαία ανταλλαγή μετοχών, που έχει σαν αποτέλεσμα τη στενή επιχειρηματική τους σχέση, συχνά ως προμηθευτές η μια της άλλης και αντίστροφα. Η τράπεζα του Κεϊρέτσου κατέχει συνήθως ένα μικρό ποσοστό από κάθε μια εταιρεία μέλος και όλες οι εταιρείες μέλη κατέχουν ένα ποσοστό των μετοχών της τράπεζας. Αυτό δομεί μια σχέση σύμπλεξης, ιδιαίτερα όταν οι εταιρείες μέλη δανείζονται από την τράπεζα. Οι σχέσεις σύμπλεξης επιτρέπουν στην τράπεζα να ελέγχει τους εταιρικούς δανεισμούς, να ενδυναμώνει τις σχέσεις μεταξύ των εταιρειών-μελών, να ελέγχει και παρακολουθεί τους πελάτες και να βοηθά σε πρόβλημα, όπως για παράδειγμα με το δίκτυο προμηθευτών.
Αυτή η πολύπλοκη δομή της κοινοπραξίας ελαχιστοποιεί τον ανταγωνισμό μέσα στο Κεϊρέτσου και προστατεύει τις εταιρείες-μέλη από εξαγορά από άλλους εκτός Κεϊρέτσου. Στην Ιαπωνία, σήμερα, κάθε μία από τις μεγάλες έξι εταιρείες κατασκευής αυτοκινήτων ανήκει σε ένα από τα έξι μεγάλα Κεϊρέτσου όπως και κάθε μια από τις μεγάλες ιαπωνικές εταιρείες ηλεκτρονικών.
Η ελληνική οικονομία, ιδιαίτερα μετά από έξι χρόνια ύφεσης, χαρακτηρίζεται από το μικρό μέγεθος των εταιρειών, την έλλειψη συνεργασίας μεταξύ εταιρειών, την έλλειψη κεφαλαίων και ρευστού, αδυναμία παρακολούθησης των τεχνολογικών εξελίξεων και των καινοτόμων αλλαγών στην παραγωγική διαδικασία, αδυναμία λειτουργίας τμημάτων έρευνας και καινοτομίας και, κυρίως έλλειψη δυναμικότητας ανταγωνισμού στις παγκόσμιες αγορές. Ο κίνδυνος δε αφελληνισμού των ελληνικής ιδιοκτησίας εταιρειών είναι ορατός και σε εξέλιξη.
Σκοπός αυτού του άρθρου είναι να προτείνει μια νέα οργάνωση της ελληνικής επιχειρηματικότητας και, κατ’ επέκταση και της ελληνικής οικονομίας, που να ανταποκρίνεται στις τωρινές ανάγκες, να έχει κοινωνικό προσανατολισμό, να δίνει προοπτική ανάπτυξης και δυναμισμού στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Η ιαπωνική πρακτική των Κεϊρέτσου θα μπορούσε να συνδυαστεί με τον παραδοσιακό ελληνικό κοινοτισμό. Σε αυτή την κατεύθυνση δίνονται τρία παραδείγματα πιθανής οργάνωσης των ελληνικού τύπου κοινοπραξιών Κεϊρέτσου, χωρίς κρατικές και ευρωπαϊκές επιδοτήσεις.
Α. Μια μεγάλη κοινοπραξία θα μπορούσε να αναπτυχτεί γύρω από τα ελληνικά ναυπηγεία. Εκτός από τα ναυπηγεία, στον οριζόντιο οργανωτικό πυρήνα της κοινοπραξίας θα μπορούν να συμμετέχουν ελληνικές ναυτιλιακές εταιρείες, χαλυβουργίες, μηχανουργικές εταιρείας και η κοινοπρακτική τράπεζα που η κοινοπραξία θα δημιουργήσει. Ένας ασφαλιστικός οργανισμός επικουρικής ασφάλισης όλων των εργαζόμενων μπορεί να ιδρυθεί. Στην κάθετη οργανωτική δομή της κοινοπραξίας θα συμμετέχουν πολυάριθμες εταιρείες, ανεξαρτήτως μεγέθους, όπως εταιρείες χρωμάτων, σχεδιασμού και ανάπτυξης, μηχανουργεία, εταιρείες ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών, μηχανολογικού εξοπλισμού, ξενοδοχειακού εξοπλισμού, κ.λπ. Όλες αυτές οι εταιρείες θα συνδέονται μέσω ιδιοκτησιακής σύμπλεξης με κατοχή μετοχών η μία της άλλης. Οι εταιρείες της κάθετης δομής δεν θα συνεργάζονται αποκλειστικά με την κοινοπραξία, αλλά μπορούν να παράγουν και συναλλάσσονται και με τρίτους. Να σημειωθεί εδώ πως περίπου επτακόσια πλοία κατασκευάζονται σήμερα σε ναυπηγεία της αλλοδαπής και ανήκουν σε ελληνικές ναυτιλιακές εταιρείες. Ένα μέρος αυτών των πλοίων, αν κατασκευαζόταν στην Ελλάδα, θα μπορούσε να δώσει τη ώθηση που χρειάζεται η ελληνική οικονομία. Η κοινοπραξία αυτή θα μπορεί να επεκταθεί και σε άλλους τομείς κατασκευών και νέας επιχειρηματικότητας, όπως για παράδειγμα σιδηροδρομικό υλικό, μέσα μεταφοράς, κ.λπ. Έτσι θα δημιουργηθεί μια μεγάλη εταιρεία, που θα έχει την ικανότητα ανταγωνισμού που απαιτούν οι παγκόσμιες συνθήκες.
Β. Η Ελλάδα έχει πολλές μικρές εταιρείες που κατέχουν προηγμένη γνώση και κατασκευάζουν καινοτόμα τεχνολογικά προϊόντα, ανταγωνιστικά σε παγκόσμιο επίπεδο. Λόγω του μικρού μεγέθους όμως δεν μπορούν να έχουν τον δυναμισμό και τα εφόδια που απαιτεί ο παγκόσμιος ανταγωνισμός. Η Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία (ΕΑΒ) θα μπορούσε να είναι η εταιρεία πυρήνας μιας κοινοπραξίας αεροδιαστημικής, τεχνολογίας τηλεπικοινωνιών και αμυντικών εφαρμογών. Στον οριζόντιο πυρήνα, εκτός της ΕΑΒ θα μπορούσαν να συμμετέχουν τα ελληνικά αμυντικά συστήματα, μεγάλες ελληνικές εταιρείες ηλεκτρονικών και μια κοινοπρακτική τράπεζα που θα μπορεί να ιδρυθεί από τις εταιρείες-μέλη. Στην κάθετη οργάνωση θα συμμετέχουν εταιρείες που παράγουν λογισμικό, συστήματα τηλεπικοινωνιών, εταιρείες αμυντικού υλικού, κραμάτων, προϊόντων αλουμινίου και προηγμένων υλικών, μηχανουργεία, εταιρείες ηλεκτρονικών, νανοτεχνολογιας, κ.λπ. Έτσι θα δημιουργηθεί μια μεγάλη κοινοπραξία που μπορεί να κερδίσει μέρος της μεγάλης παγκοσμίας αγοράς και παράλληλα να εξελίξει και παράγει νέα δικά της προϊόντα και συστήματα για την παγκόσμια αγορά.
Γ. Στον αγροτικό τομέα, το μικρό μέγεθος των εταιρειών είναι αρνητικό χαρακτηριστικό σε όλους τους τομείς αγροτικής παραγωγής. Οι μικρές εταιρείες δεν έχουν τη δυνατότητα και τα μέσα για μια δυναμική τοποθέτησή τους στον παγκόσμιο ανταγωνισμό και, λόγω μεγέθους, είναι σε μειονεκτική θέση στην προσπάθεια πρόσβασης στα μεγάλα παγκόσμια δίκτυα διανομής αγροτικών προϊόντων και τροφίμων. Το παράδειγμα αφορά τον τομέα του ελαιολάδου. Το ελληνικό ελαιόλαδο είναι κατά γενική παραδοχή από τα πιο ποιοτικά στον κόσμο. Δραστηριοποιούνται όμως πολλές μικρές εταιρείες, που δεν έχουν τη δυνατότητα και τα μέσα πρόσβασης στην παγκόσμια αγορά με όρους υπεροχής λόγο ποιότητας. Έτσι το ποιοτικό ελληνικό ελαιόλαδο φτάνει να πωλείται φθηνότερα από το αντίστοιχο ιταλικό ή ισπανικό. Μεγάλο μέρος του ελληνικού ελαιολάδου πωλείται χύμα σε ιταλικές και ισπανικές εταιρείες. Ας πάρουμε για παράδειγμα την Πελοπόννησο. Θα μπορούσε να ιδρυθεί μια μεγάλη κοινοπραξία του πελοποννησιακού ελαιολάδου. Στην οριζόντια οργάνωση της κοινοπραξίας θα συμμετέχουν οι ενώσεις συνεταιρισμών και ιδιωτικές εταιρείες παραγωγής ελαιολάδου, δηλαδή συνεταιριστικά και ιδιωτικά ελαιοτριβεία. Όλοι αυτοί οι παραγωγοί ελαιολάδου θα αποτελούν μέλη της εταιρείας παραγωγής της κοινοπραξίας. Η κοινοπραξία θα ιδρύσει επίσης μια εμπορική εταιρεία, για την εμπορία και προώθηση του ελαιολάδου στην παγκοσμία αγορά με ένα ενιαίο brand name. Μια συνεταιριστική – κοινοπρακτική τράπεζα που θα ιδρυθεί, θα βρίσκεται στον πυρήνα της οριζόντιας οργάνωσης της κοινοπραξίας. Μια τέτοια κοινοπραξία θα έχει το μέγεθος και τα μέσα για μια ανταγωνιστική θέση στην παγκόσμια αγορά, χωρίς να χάνει το ποιοτικό πλεονέκτημα του πελοποννησιακού ελαιολάδου.
Η Ελλάδα και η ελληνική οικονομία χρειάζονται ένα νέο καινοτόμο, δυναμικό ελληνοκεντρικό σχέδιο οικονομικής οργάνωσης και ανάπτυξης, που δεν θα βασίζεται στις κρατικές επιδοτήσεις και στο κράτος, αλλά στη συλλογική δυναμική της κοινωνίας και στην ελληνική επιχειρηματική ιδιοφυΐα και δυναμισμό. Το παρόν άρθρο δίνει την ιδέα.

* Ο Χρίστος Γαλλής είναι διδάκτορας του πανεπιστημίου του Ελσίνκι, πρώην επισκέπτης καθηγητής στο πανεπιστήμιο Χιόγκο της Ιαπωνίας, και ερευνητής στο Ινστιτούτο Δασικών Ερευνών Θεσσαλονίκης.

ΠΗΓΗ http://ardin-rixi.gr/archives/198437

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ ΣΤΗ «ΓΙΑΦΚΑ»

Παρακολουθήστε εδώ την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Γιώργου Καραμπελιά στην εκπομπή «Γιάφκα» http://ardin-rixi.gr/archives/198403

OI ANIKANOI BYΘΙΖΟΥΝ ΤΗ ΧΩΡΑ

Του Γιάννη Ξένου από τη Ρήξη φ. 122

Μετά την πολυδιαφημισμένη συζήτηση στη Βουλή για τη διαφθορά, που εξελίχθηκε σε μέγα φιάσκο για την κυβέρνηση, αφού, και στον μόνο τομέα που πίστευε ότι υπερείχε από την αντιπολίτευση, αποδείχθηκε η γύμνια της, και μετά τη φαρσοκωμωδία «Γιαν Φαμπρ», η κυβέρνηση ζητούσε εναγωνίως μία επικοινωνιακή ρελάνς. Το προηγούμενο Σάββατο, λοιπόν, ο Τσίπρας, πάνω στην τσαντίλα του που τίποτα δεν πάει όπως το είχε «σχεδιάσει», θυμήθηκε τον προ 12ης Ιουλίου εαυτό του και την έπεσε στους «οικονομικούς δολοφόνους» του ΔΝΤ.
Για τριάντα έξι ώρες, μέχρι η Λαγκάρντ να του απαντήσει με μια ειρωνική και προσβλητική και για τη χώρα επιστολή, ο Τσίπρας (και ο Σύριζα) θύμισε τον περσινό εαυτό του, του δήθεν σκληρού διαπραγματευτή, και δώστου τα τηλεφωνήματα σε Μέρκελ, Ολάντ, Μπάιντεν κ.λπ. για να τους μεταφέρει τα «φοβερά» λεγόμενα του Τόμσεν. Το αποτέλεσμα της μίνι «εξέγερσης» είναι ανάλογο της μέχρι τώρα διακυβέρνησης του Τσίπρα: η Μέρκελ την Τρίτη, 5 Απριλίου, συναντήθηκε με τη Λαγκάρντ (που είχε μαζί της και τον Τόμσεν για να είναι σαφές το μήνυμα ότι τον στηρίζει απόλυτα) και αποφάσισαν ότι το ΔΝΤ πρέπει να παραμείνει πάση θυσία στην Ελλάδα. Επανέλαβαν ότι κούρεμα χρέους δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει και παρεμπιπτόντως ανέφεραν ότι κάποια στιγμή μπορεί να γίνει ελάφρυνση του χρέους. Άλλωστε αυτά είπε την ίδια μέρα στη Γερμανία και ο Σταθάκης, που ευθυγραμμίστηκε πλήρως με τη θέση Σόιμπλε ότι το ελληνικό χρέος μέχρι το 2022 είναι απολύτως ρυθμισμένο και δεν χρειάζεται να γίνει καμιά παρέμβαση.
Συμπεραίνουμε, επομένως, ότι ο Τόμσεν ενόχλησε τόσο τον Τσίπρα γιατί στον διάλογό του με τη Βελκουλέσκου αναφέρει ότι το 2018 το πρωτογενές πλεόνασμα δεν μπορεί να είναι 3,5% του ΑΕΠ, αλλά να μειωθεί στο 1,5%, δηλαδή να γλιτώσει η χώρα περίπου 3,5 δισ. ευρώ και ότι η συζήτηση για τη ρύθμιση του χρέους πρέπει να ξεκινήσει στα μέσα Απριλίου!
Στο πρακτικό μέρος της σύγκρουσης, η κυβέρνηση ζήτησε «ανακωχή» με το ΔΝΤ με την πρόταση που κατέθεσε την Τετάρτη 6 Απριλίου για μέτρα 1,8 δισ. ευρώ από έμμεσους φόρους την επόμενη τριετία. Στα μέτρα αυτά περιλαμβάνονται:
• αύξηση του Φόρου Κατανάλωσης σε βενζίνη, ντίζελ και αέριο
• αύξηση της φορολογίας σε καπνικά προϊόντα και οινοπνευματώδη
• αύξηση στο τέλος ταξινόμησης και αύξηση φορολογίας στα μεταχειρισμένα οχήματα.
• αύξηση του ειδικού τέλους στην κινητή τηλεφωνία και επιβολή τέλους σe συνδρομητική τηλεόραση
• επιβολή τέλους περίπου 10 λεπτών στις τραπεζικές επιταγές
• τέλος διανυκτέρευσης στα ξενοδοχεία, ανάλογα με τα «αστέρια» και αύξηση της φορολογίας στα τυχερά παιχνίδια.
Πέρα απ’ αυτούς τους έμμεσους φόρους, στην πρόταση της ελληνικής πλευράς έχουμε ακόμα δύο ενδιαφέροντα στοιχεία, τις «νέες παρεμβάσεις στους συντελεστές του ΕΝΦΙΑ προκειμένου να αυξηθούν τα έσοδα από τα ακίνητα», δηλαδή ο ΕΝΦΙΑ όχι μόνο δεν θα καταργηθεί, αλλά θα γίνει ακόμα πιο σκληρός. Δεύτερον, η περικοπή δαπανών του Δημοσίου μέσω της μείωσης των αμυντικών δαπανών κατά 100 εκατ. ευρώ (αντί 500 εκατ. ευρώ, όπως αναφέρει ο προϋπολογισμός, με την κυβέρνηση να επικαλείται την εμπλοκή των Ενόπλων Δυνάμεων στην προσφυγική κρίση) και την αυστηρή εφαρμογή του κανόνα «μία πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις» στο Δημόσιο, προκειμένου να μειωθεί η μισθολογική δαπάνη. Το τελευταίο είναι ισχυρό πλήγμα για την κυβέρνηση, γιατί ήθελε το 2016 να χαλαρώσει αυτή η αρχή προκειμένου να κάνει προσλήψεις στην εκπαίδευση1 (κυρίως) και σε άλλους τομείς.
Δεν ήθελε πολύ μυαλό για να εκτιμήσει κανείς ότι οι Γερμανοί και οι λοιποί Ευρωπαίοι στη διαμάχη Ελλάδα-ΔΝΤ θα συντάσσονταν με το ΔΝΤ και αφού η κατάληξη της «εξέγερσης» ήταν βέβαιη, το ερώτημα είναι γιατί ο Τσίπρας τράβηξε το σκοινί με αποτέλεσμα να χειροτερεύσει κατά τι τη θέση της χώρας; Μια εξήγηση είναι ότι έστησε πάλι το γνωστό κόλπο, ότι «έπεσε μαχόμενος». Ότι τα έβαλε με τους «οικονομικούς δολοφόνους» του ΔΝΤ, αλλά αυτοί οι άκαρδοι δεν υποχώρησαν, άρα είναι αναπόφευκτο να ψηφίσουμε μέχρι το Πάσχα νέα δέσμη μέτρων συνολικού ύψους 5,4 δισ. ευρώ. Έτσι τα εναπομείναντα στελέχη του και τα κομματικά ραδιόφωνα και εφημερίδες θα έχουν να λένε και να γράφουν για μια δυο εβδομάδες ότι «τουλάχιστον αυτοί το παλεύουν».
Το συνολικό πακέτο μέτρων 5,4 δισ. ευρώ που προτείνει η κυβέρνηση είναι για την τριετία ’16-’19 και θα προέρχεται κατά 1,8 δισ. από αλλαγές στο φορολογικό, 1,8 δισ. στο ασφαλιστικό και 1,8 δισ. έμμεσους φόρους και περιστολή δαπανών. Αλλά και αυτή η πρόταση είναι δύσκολο να περάσει, μιας και το ΔΝΤ, που βγήκε ενισχυμένο από την αντιπαράθεση, ζητά με μεγαλύτερη επιμονή μείωση κύριων συντάξεων, μείωση στους μισθούς των δημόσιων υπαλλήλων και περαιτέρω «φιλελευθεροποίηση» των εργασιακών σχέσεων. Είναι αβέβαιο αν η κυβέρνηση θα διατηρήσει την ελάχιστη ανοχή από την ελληνική κοινωνία από τη νέα φορολογική λαίλαπα που αναμένεται μετά το Πάσχα.

Η πραγματική οικονομία βουλιάζει

Η κατάσταση στην οικονομία από την επιβολή των κάπιταλ κοντρόλ είναι αποπνιχτική. Το τρίμηνο Ιανουαρίου – Μαρτίου είχαμε νέο ρεκόρ στα λουκέτα επιχειρήσεων, αφού αυξήθηκαν κατά 78% σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο πέρυσι. Το τρίμηνο έκλεισαν 9.812 επιχειρήσεις, ενώ άνοιξαν μόλις 5.988 επιχειρήσεις. Για πρώτη φορά τα λουκέτα είναι περισσότερα κατά σχεδόν 4.000 από τις ενάρξεις επιχειρήσεων. Η ίδια τραγική εικόνα ως προς τη δανειοδότηση των επιχειρήσεων, τον Φεβρουάριο του 2016 δόθηκαν μόλις 291 εκ. ευρώ ως δάνεια σε επιχειρήσεις εκ των οποίων οι μικρές (μέχρι 250 χιλ.) ήταν μόλις 23 και οι μεσαίες (από 250 χιλ έως 1 εκατ.) 61. Το 2015 τον ίδιο μήνα οι δανειοδοτήσεις προς επιχειρήσεις έφτασαν τα 408 εκατ. ευρώ και το 2014 τα 937 εκατ. ευρώ για να μη γυρίσουμε στο μακρινό 2011, που τα νέα δάνεια τον Φεβρουάριο ξεπερνούσαν τα 3 δισ.! Τα επιτόκια με τα οποία δανείζονται οι ελληνικές επιχειρήσεις είναι τρεις φορές πάνω από τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά.
Οι καταθέσεις, παρά τα κάπιταλ κοντρόλ, συνεχίζουν να μειώνονται, τον Φεβρουάριο μειώθηκαν κατά 550 εκ. ευρώ και διαμορφώθηκαν στα 121,7 δισ. ευρώ, μειωμένες κατά 19 δισ. ευρώ σε σχέση με την ίδια περίοδο πέρισυ, ενώ με την νέα φοροεπιδρομή που έρχεται αναμένεται να μειωθούν κι άλλο. Γι’ αυτό και τα κάπιταλ κοντρόλ ήρθαν για να μείνουν, παρότι ο Τσίπρας πολλές φορές είχε επαναλάβει ότι θα είναι προσωρινά, το πιθανότερο είναι να παραμείνουν για χρόνια, καθώς με το υπάρχον κλίμα, αν αρθούν οι περιορισμοί στις αναλήψεις, οι τράπεζες θα καταρρεύσουν μέσα σε λίγες μέρες. Φτάσαμε να παρατηρούνται φαινόμενα μαυραγοριτισμού, αφού πέρα από τη γνωστή ιστορία με τα 500ευρα που επιτήδειοι τα «σπάνε» κρατώντας 20-30 ευρώ, παρατηρείται και νέος τρόπος συναλλαγής, αγοράζουν μετρητά, πληρώνοντας με καταθέσεις. Παράδειγμα, για να λάβει κάποιος 5.000 ευρώ μετρητά μεταβιβάζει μέσω τραπέζης έως και 5.500 ευρώ. Για κερασάκι, τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, μόνο το 2015 αυξήθηκαν κατά 7 δισ. ευρώ. Με τέτοιες συνθήκες επανέρχονται τα σενάρια για ανάγκη νέας ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, οι οποίες δεν διαθέτουν άλλα ενέχυρα και αναγκαστικά η ανακεφαλαιοποίση θα γίνει με κούρεμα καταθέσεων. Υπενθυμίζουμε πως οι τράπεζες ξεπουλήθηκαν άρον άρον τον Νοέμβριο σε ξένα φαντς για να μην προχωρήσουν σε κούρεμα καταθέσεων.
Η οικονομία και η κοινωνία βουλιάζει εξαιτίας της καταστροφικής διαχείρισης των Σύριζα-Ανέλ και οι ανίκανοι που περιφέρονται στο Μαξίμου έχουν διάθεση για «στημένες κόντρες» με το ΔΝΤ.

Σημειώσεις
1. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της εκπαιδευτικής ιστοσελίδας http://www.alfavita.gr, που αν και υποτίθεται αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση, παραμύθιαζε όλο το προηγούμενο διάστημα τους εκπαιδευτικούς ότι έρχονται 13.000 προσλήψεις στην εκπαίδευση με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς.

ΠΗΓΗ http://ardin-rixi.gr/archives/198356